Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Amerykański fizyk, filozof nauki i historyk, profesor University of California.
Ukończył fizykę na Uniwersytecie Harvarda, gdzie w 1949 roku uzyskał stopień doktora. Na prośbę rektora uczelni, w latach 1948-1956 jako adiunkt (assistant professor),prowadził kurs z historii nauki, trwale przenosząc swoje zainteresowania na tę dyscyplinę. W 1956 Kuhn podjął pracę na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley, na którym otrzymał tytuł profesora zwyczajnego historii nauki. W 1964 otrzymał imienny tytuł profesora M. Taylora Pyne'a w dziedzinie filozofia i historii nauki na Uniwersytecie Princeton. Obowiązki profesora filozofii i historii nauki pełnił również w Massachusetts Institute of Technology, od powrotu w 1979 do Bostonu. W 1983 otrzymał w MIT imienny tytuł profesora L. S. Rockefellera w dziedzinie filozofii. W 1954 otrzymał stypendium Guggenheima, w roku 1982 został nagrodzony medalem Historii Nauki, posiadał liczne doktoraty honoris causa, m.in. Uniwersytetu Columbia, Uniwersytetu Notre Dame w South Bend, uniwersytetu w Padwie i Atenach. Spośród pięciu książek i licznych opublikowanych artykułów najbardziej znaną pracą Kuhna jest The Structure of Scientific Revolutions (Struktura rewolucji naukowych) - napisał ją jako absolwent fizyki teoretycznej na Harvardzie, tym samym tworząc pojęcie paradygmatu naukowego. Praca ta była początkowo opublikowana jako monografia w Międzynarodowej Encyklopedii Jedności Nauki (International Encyclopedia of Unified Science) 1962, a następnie w 1963 wydawnictwo University of Chicago Press wydało ją w postaci książkowej. Tytuł ten ukazał się w 16 językach w nakładzie zapewne przewyższającym milion egzemplarzy, i jest obowiązkowym materiałem na kierunkach studiów takich jak pedagogika, historia, psychologia, badania, i oczywiście - filozofia i historia nauki. Struktura wywołała wiele kontrowersji, a idee Kuhna były kwestionowane, m.in. przez Stevena Weinberga. Publikacja Droga po Strukturze dopełnia dzieło Kuhna o problematykę, jaką włączył do sfery swoich zainteresowań pod koniec życia. Kuhn skupia się w niej na społecznej naturze badań naukowych, analizuje związek między postępem naukowym a ewolucją oraz rozwija koncepcję niewspółmierności rozumianej jako stosunek zachodzący między strukturami językowymi. Ten ostatni temat staje się wiodącym motywem Drogi po Strukturze. Książkę dopełnia obszerny wywiad przeprowadzony z Kuhnem w 1993 roku.