Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Science-fiction? Metafizyczne rozważania na temat technologii przyszłości? Zderzenie tradycyjnych wartości z nowoczesnością? Nic z tego, nie w tej książce. Dostaniemy tu za to perypetie przemądrzałej starej baby, która jest stylistką modową w maleńkiej wsi zabitej dechami. I ma nawet konkurencję w postaci swojej przyjaciółki! Pomysł z prowadzeniem biznesu modowego w tym otoczeniu jest niedorzeczny, a niestety poświęcono mu sporo miejsca. Kolejny słaby wątek to istna telenowela, która odgrywa się w życiu głównej bohaterki – romans Mae z sąsiadem jakoś zniosłam (choć opisy ich schadzek… fuj),ale jej nowe miłosne odkrycie w końcowych rozdziałach sprawiło, że poczułam się jak przy oglądaniu Mody na sukces. Powieść wypełniona jest po brzegi elementami, które nic nie wnoszą, robiąc jedynie bałagan. Fikcyjny azjatycki kraj, w którym toczy się akcja, jest przedstawiony w sposób powierzchowny i nieprzekonujący, a wątek uciśnionego ludu Eloi nakreślono zbyt płytko, by miał jakieś znaczenie. I po co komu życiorysy połowy mieszkańców tej wiochy? Postacie w książce są nie do polubienia. Trochę broni ich fakt, że żyją w zacofanym społeczeństwie i mają inną mentalność, ale nie da się czytać bez irytacji tych wszystkich mądrości dotyczących roli kobiety i obserwować absurdalnych konfliktów, które nie miałyby miejsca, gdyby bohaterowie normalnie ze sobą rozmawiali, zamiast kierować się wyłącznie dumą i uprzedzeniami. Sama kwestia Tlenu, nowej technologii, to połączenie pseudonaukowego, abstrakcyjnego bełkotu oraz pomysłów, które bardzo źle się zestarzały od czasu napisania książki w 2005 roku. Gdy porówna się wizję autora z tym, jakie obecnie mamy możliwości technologiczne, to odczuwa się lekkie zażenowanie. Te "cudowne" telewizory, które drukują obrazki i wysyłają maile... Do tego jeszcze gadający pies, który chyba będzie prześladować mnie w koszmarach. Po co był ten wątek, skoro zniknął szybciej niż się pojawił? Tłumaczenie psu, czym jest wszechświat... ta rozmowa była absurdalna. I wisienka na torcie, czyli kuriozalna ciąża Mae. Dziecko rozwijające się w żołądku. Po co to zostało wymyślone. Dlaczego. Przez pół książki czekałam na to, aż je wreszcie wyrzyga. A jak już to uczyniła, zrobiło się jeszcze głupiej. Jakby tego wszystkiego było mało, tłumacz dorzucił coś od siebie – koszmarny, niekonsekwentny przekład, który (wespół z literówkami) jeszcze potęguje irytację. Choć przypuszczam, że oryginał też do najlepszych stylistycznie nie należy (tak „poetyckich” porównań jak na co drugiej stronie tej książki to jeszcze nie widziałam, mają subtelność gruzu) (tutaj wszystko ma subtelność gruzu). Ta książka jest zła. Bardzo zła. Męcząca, irytująca, żenująca, nudna i po prostu głupia. Żal mi tego papieru, który został na nią zmarnowany. I po co było to wydawać po polsku kilkanaście lat od premiery?