Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mało widać mnie z kryminałem w dłoni. Wiem. Nawet moja mama była ciężko zdumiona, jak zobaczyła, że czytam... kryminał. Ale, trafiło się. To jedna z książek, jakie dostałam "w spadku od sąsiada", kiedy ten robił u siebie remont. Z okładką jasno wskazującą na tematykę, w wydaniu iście "kieszonkowym", z rozkosznie żółtymi stronami i charakterystycznym zapachem. Nic, tylko z radochą siąść do czytania! Co i zrobiłam... "Ufam panu, mecenasie" to prosta historia młodego mecenasa, któremu powierzono (z urzędu) z góry przegraną sprawę: obrona młodego marokańczyka, podejrzanego o bardzo brutalne morderstwo. Sprawa jest jeszcze bardziej skomplikowana, ponieważ dzieje się w latach 60-tych ubiegłego stulecia, czasach hippisów, wolnej miłości... czasy, kiedy na inny kolor skóry spoglądało się znacznie bardziej podejrzliwie niż teraz. Stąd też poczucie nieufności i wyobcowania. Oraz wyraźna początkowa niechęć mecenasa względem swego... klienta. Ale, im dalej w las tym więcej drzew. Pojawiają się nowe wątki, nowe spekulacje i możliwości, a wszystko to dzięki uporowi i ambicji Herve Rigault`a. Akcja kryminału jest bardzo spokojna, nie ma tu żadnych nagłych zmian i zwrotów akcji, a wręcz przeciwnie, wszystko kręci się przyjemnie spokojnie i bez pośpiechu. Postacie są niezapadające w pamięć, ale i nie wybijają się za mocno ponad przeciętną; wydają się być bardzo zwykłe i niespecjalnie mocno wykreowane. Zarówno autor jak i tłumacz też nie pokusili się na używanie skomplikowanych słów, czy fabuły wymagającej wybitnego skupienia. Wystarczy jedno spokojne popołudnie, by przysiąść nad lekturą.. i już wiemy, kto i dlaczego zamordował starszego pana i jego gosposię. I... nie ukrywam, samo zakończenie było dla mnie dość rozczarowujące. Spodziewałam się czegoś zgoła odmiennego, innego... lepszego? A dostałam coś, co nie zachwyciło mnie specjalnie. Ale nie narzekam. Jak na moje raczej słabe zamiłowanie do kryminałów (tak, Marry Higgins Clark i Agatha Christie to jedyne mi znane i z pamięci wymieniane twórczynie kryminałów!) i tak nie jest źle. Nie czuję jakiegoś straszliwego niedosytu z powodu słabości tej książki - bo słaba była, choć lepiej chyba będzie powiedzieć, że "lekka". Można śmiało zaryzykować stwierdzenie, że "dupy nie urywała", ale... jest dobrze. Jak na literaturę z "tamtych" czasów, nawet całkiem nieźle.