Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czytałam te książkę, gdy miałam około 11 lat i ogromnie mi się podobała. Później długo jej szukałam i "wróciła do mnie" gdy jestem mniej więcej w wieku narratorki. To taki dziennik na jedno popołudnie, czyta eis szybka i jest nawet przyjemny, ale nie podobał mi się tak, jak dawniej. Po pierwsze zupełnie nie pamiętałam, że jest to książka na wskroś katolicka, co jeszcze nie było by złe, gdyby nie zraziła mnie ciemnogródzka pogadanka na temat antykoncepcji. Druga rzecz, która mnie uderzyła to beztroska, z jaka autorka zostawiała maleńkie dziecko 1,2,3letnie samo w domu zamknięte na klucz. I to nie tylko kiedy musiała pracować, ale tez wieczorami, kiedy szła sobie z mężem na koncert. Dzisiaj takie zachowanie jest uważane za naganne, a mi migały przed oczami wszystkie potworności, które mogły się temu dziecku przydarzyć. Samotne chodzenie 5 latki do przedszkola i do dentysty, czy wysyłanie dziecka po papierosy tez nie nalezą do chwalebnych. Trzeba jednak pamiętać, że dziennik zaczyna się w czasach tuz po wojnie i świat był wtedy po prostu inny. Poza tym mimo wszystko znaleźć możemy w książce podpowiedź jak sprawić, żeby dzieci z nami rozmawiały i nam ufały. Nie jestem już tak zachwycona jak w wieku11 lat, ale nie żałuję, że przypomniałam sobie losy Magdy, Piotra i Pawła.