Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Być może to wstęp do wspaniałej trylogii, ale jako zamknięte dzieło Rapsodia sprawia wrażenie niedokończonej i nieprzemyślanej. Zaczyna się dość długim wstępem, który potem zdaje się być porzucony. Następnie nakreśla sytuację polityczną Never Never Landu i szkicuje sylwetki trójki głównych bohaterów, by zaraz rzucić ich w niezmiernie długą (sic!) podróż przez Axis Mundi (korzeń świata),którą zakończą oni po drugiej stronie świata i czasu. To mógł być arcyciekawy zabieg, ale zostaje zasygnalizowany znacznie wcześniej tak wiele razy a na powierzchni Serendair spędzamy tak mało czasu, że trudno uronić nad nim łzę. Kiedy bohaterowie wreszcie kończą swoją podróż przez korzeń, zaczynają snuć się bez większego celu niczym postaci w grze crpg próbujące znaleźć odpowiedniego NPC, który popchnie fabułę dalej. W końcu znajdują cel w postaci stworzenia Królestwa Firbolgów (istot przypominających skrzyżowanie orka z ogrem) i wtedy fabuła nabiera w końcu rumieńców. Namacalny cel daje bohaterom jakąś motywację do działania i pojawiają się też w końcu poważniejsze przeszkody na ich drodze. Oczywiście koniec końców bohaterowie wychodzą z nich bez szwanku, wszak ich moce i zdolności czynią z nich niemal półbogów, ale to i tak większe napięcie niż przez pierwsze 2/3 książki. Mimo dość niepochlebnej opinii o Rapsodii, rozważam kontynuowanie czytania trylogii. Trudno oprzeć mi się wrażeniu, że pierwszą część serii autorka poświęciła, by cierpliwie zbudować świat przedstawiony i to może zaowocować. Wielość rozpoczętych i porzuconych wątków aż prosi się o kontynuację w kolejnych częściach. Koniec książki rozpoczął dwa najciekawsze wątki - przeszłości Asha i podróży do smoczycy. Nie mogę też powiedzieć, że nie polubiłem trójki głównych bohaterów, którzy z czasem przestają denerwować swoimi nadnaturalnie potężnymi (nawet jak na gatunek) mocami i zaczynają bawić lekko napisanymi dialogami. Mam zatem nadzieję, że zasadzone przez autorkę nasiono, wykiełkuje w piękną, zapadającą w pamięć serię (choć może wolałbym, by pozbawiona była już ona korzeni).