Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Polski humanista i poeta okresu renesansu. Stworzył polską nazwę gatunku – sielanka. Był synem Szymona z Brzezin (Mazowsze),który był: mistrzem nauk wyzwolonych i filozofii, rektorem szkoły katedralnej, rajcą lwowskim, trudniącym się krawiectwem i handlem, oraz Katarzyny ze Śmieszków Gajzlerowej. Według innej wersii, był synem rusina Szymona z Brzeżan.
W latach 1570–1575 uczęszczał do lwowskiej szkoły katedralnej. Następnie od roku 1575 studiował w Akademii Krakowskiej na wydziale sztuk wyzwolonych, gdzie był uczniem: Jakuba Górskiego, Stanisława Sokołowskiego i Marcina z Ujazdowa. W roku 1577 otrzymał stopień bakałarza artium. Studia kontynuował we Francji i Belgii, prawdopodobnie dopiero zimą 1580/1581. Do Polski wrócił przed rokiem 1583 i osiadł we Lwowie, zajmując się tam pracą pedagogiczną. W tym czasie przyjaźnił się z: Janem Ursynem Niedźwieckim i Tomaszem Dreznerem. Od roku 1586 (lub w 1587) związany był z Janem Zamoyskim (sławił go w swych wierszach),z którym współorganizował w latach 1593–1605 Akademię Zamojską (jej otwarcie nastąpiło w roku 1595). Dzięki niemu uzyskał na sejmie roku 1590 tytuł szlachecki, herb Kościesza z odmianą i przybrał przydomek Bendoński. W tym samym roku 1590 otrzymał nominację na poetę Sacrae Maiestatis Regiae, a papież Klemens VIII przysłał mu podobno wieniec poetycki w zamian za dedykowany mu poemat Joel propheta z roku 1593. Równocześnie (1595) dzięki staraniom poety powstała w Zamościu wzorowa drukarnia przy Akademii Zamojskiej. W roku 1599 opuścił Lwów i przeniósł się do Zamościa. W roku 1598 otrzymał od kanclerza w dzierżawę kilka wiosek, m.in. Czernięcin w powiecie krasnostawskim, gdzie często przebywał. Jednocześnie zajęty był zarządzaniem Akademią Zamojską. Dzięki samokształceniu zdobył wiedzę medyczną i leczył nawet syna hetmana, Tomasza, którego wychowaniem zajmował się w latach 1601–1614. Uwolniwszy się od zajęć pedagogicznych osiadł na stałe w ulubionym Czernięcinie i oddał się intensywnie działalności literackiej. Korespondował z zagranicznymi filologami: Izaakiem Casaubonem, Justusem Lipsiusem, Caseliusem i Tomaszem Segethem. Zmarł 5 maja roku 1629 w Czernięcinie a pochowany został w Zamościu. Jego bogata biblioteka przeszła na własność Akademii Zamojskiej. Rok jego śmierci zamyka epokę polskiego renesansu. Za najważniejsze dzieło Szymonowica uznaje się Sielanki wydane w 1614 roku w Zamościu. W 20 utworach tam zamieszczonych widoczne są odwołania do Teokryta, twórcy sielanki jako gatunku literackiego oraz do Wergiliusza i Jana Kochanowskiego. Szymonowic opublikował także 2 dramaty po łacinie: Castus Joseph (1587),Pentesilea (1618).