Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Cudowna książka. Pani historyk (autorka książki) przebywająca zawodowo w Budziszynie dostaje do przejrzenia pamiętnik polskiej dziewczynki, który przez wojenną zawieruchę zawędrował aż na Łużyce, do ludzi nie znających na tyle języka polskiego, aby móc ocenić treść brulionu i zdecydować co z nim zrobić. Przedziwnym zbiegiem okoliczności pani Teresa rozpoznaje w autorce pamiętnika dziewczynkę z jej rodzinnego warszawskiego bloku, kilka lat starszą od niej. Na imię jej Ewa. Już taki początek książki wprowadził nadzwyczajny klimat wręcz baśniowości, historia wydawała się nieprawdopodobna, a jednak jest prawdziwa. Dalej książka zawiera pamiętnik Ewy co jakiś czas uzupełniany uwagami pani Teresy. Można tam np. znaleźć rozmowy z osobami "występującymi" w pamiętnikach, przeprowadzone po latach przez autorkę, która w ten sposób opracowała pamiętnik. Książkę czyta się jak najlepszą powieść. Czternasto- piętnastoletnia Ewa miała niewątpliwie talent pisarski i potrafiła budować nastrój, zarówno opowiadając różne anegdotki, jak i opisując najtragiczniejsze wydarzenia. Części napisane przez autorkę również trzymają dobry styl. Książka daje szerszy obraz na losy ludności Warszawy w czasie wojny i różne działania organizacji podziemnych. Jest też w pewnym sensie zapisem historii "kochanego, zwariowanego domu" nr 50, w którym mieszkał też np. Kazimierz Moczarski.