Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Szczerze mówiąc spodziewałam się czegoś więcej czytając słowa na odwrocie „Sugestywny i wzruszający obraz ludzi ocalonych z zagłady, którym los odebrał wszystko z wyjątkiem życia”. Trochę się zawiodłam, jednak książki nie należy całkowicie skreślać, zwłaszcza dlatego, że po jej przeczytaniu nadal w głowie kłębią się myśli, które dotyczą jej i przedstawionych tam historii. Czytelnik przyzwyczajony do wartkich akcji, barwnych opisów (tak jak ja :)) będzie czuł się zawiedziony na początkiu. Jednak w momencie głębszej refleksji stwierdziłam, że obraz pzredtswiony w książce nie jest bezbarwny i nijaki. Jest prosty, bezpośredni - taki właśnie jak zycie głównych bohaterów. wydaje mi się, że autorka zrobiła to z pełną świadomością. Ksiązka nie jest łatwa w czytaniu, wymaga skupienia i dokładnego zrozumienia czytanych słów. Przemawia przez nią smutek. Jest to historia o ludziach, którzy w życiu nie zaznali szczęścia, widziana oczami najpierw młodej a później już starszej kobiety. Lea przedstawia nam swój stan i uczucia w chwili obecnej przeplatając go, krótkimi wspomnieniami, historiami z życia jej sąsiadów, którzy tak jak ona także ocaleli. Tytułowe spokojne czasy to raczej stan o jakim bohaterka i jej bliscy tylko marzyli. Spokojne czasy nadeszły dopiero po śmierci, na którą czeka także Lea.