Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bardziej przypadła mi do gustu część o polityce zagranicznej ówczesnego państwa polskiego, jego wplątywanie się w pajęczynę swoich niezrozumiałych i nielogicznych ruchów wobec państw sąsiednich czy przyszłych lub niedoszłych sojuszników, a przez to "zgotowanie" sobie swojego przyszłego losu. Natomiast część o polityce wewnętrznej uzmysłowiła tamtą doniosłość i poczucie potrzeby reform. Obie części łączy zaś w moim odczuciu jedno: ukazanie Stanisława Augusta jako polityka niesamowicie dojrzałego i potrafiącego przewidzieć negatywne skutki pewnych decyzji politycznych. Wygląda to zdecydowanie inaczej niż w przypadku ukazywania go przez obecne szkolnictwo. Czy słusznie? Sam nie wiem, najpierw należałoby go poznać w dziełach innych autorów.