Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mam ogromny sentyment do tej książki i do "chłopaków" z Technikum Samochodowego na Prożka, bo profesor Czarnecki był też nauczycielem mojego taty, więc traktuję tę opowieść bardzo osobiście. Z perspektywy polonisty obserwujemy losy uczniów szkoły średniej dla dorosłych i ich zmagania, żeby zdobyć wykształcenie i zdać maturę, chociaż życie nie dało im takiej szansy w młodości. W późniejszym wieku jest zaś jeszcze bardziej pod górkę, bo tu praca, dom, żona, dzieci i jak to teraz pogodzić z recytowaniem Słowackiego, wkuwaniem dat z wojny czterdziestoletniej i nauką skracania ułamków? Dostajemy taką historię socjalistycznych łódzkich self-made manów, ale absolutnie nie jest to propagandowy produkcyjniak, raczej dokument mocno osadzony w realiach swoich czasów, czyli połowie PRLu (pierwsze wydanie z 1971 roku). Autor opisuje swoich uczniów z ogromnym zrozumieniem, czułością i dużą dawką humoru, tworząc jednocześnie pewną mitologię wokół szkoły, która bardziej niż na wynikach z klasówek skupia się na budzeniu wyższych potrzeb i kształtowaniu charakterów swoich absolwentów. Jest w tym pewien anachronizm, kojarzy się z korczakowskimi ideałami wychowania dzieci przełożonymi na świat spracowanych mężczyzn z klasy robotniczej czy w ogóle z całym sztafażem stylu życia przedwojennej polskiej inteligencji. Ale czyta się bardzo dobrze i wzruszam się za każdym razem, trzymając kciuki za bohaterów i ich szkolne sukcesy.