Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po niezwykle entuzjastycznych opiniach o „Córkach Wawelu” Anny Brzezińskiej, na których lekturę miałam wielką ochotę, zanim sięgnęłam po wspomniany tytuł nadarzyła się okazja do przeczytania w pierwszej kolejności "Mgły", czyli najnowszej powieści Autorki. Byłam podekscytowana tym literackim spotkaniem, tym bardziej, że fabuła „Mgły” zapowiadała się obiecująco. Akcja powieści przeniesiona została do fikcyjnego miasta Città di Sant’Angelo. Niegdyś to miasto słynęło ze swojej chwały, teraz tonie w chaosie, korupcji i nienawiści wobec obcych. To właśnie tutaj jednoręki Draco zostaje oskarżony o świętokradztwo i skazany na śmierć. Zanim jednak kat skróci go o głowę przychodzi nieoczekiwane wybawienie. Córka miejscowego kasztelana korzysta z przyznaje jej prerogatywy – możliwości ułaskawienia w noc karnawałową jednego skazania. Draco zostaje zatem uratowany, ale musi ponieść tego cenę – zostaje wygnany z miasta i musi wyruszyć w długą podróż po sławę i zemstę. I co do fabuły faktycznie nie mam najmniejszych zastrzeżeń, gdyż taki jej zamysł wprowadza odrobinę baśniowego klimatu, przenosi nas w czasy średniowiecznych fortyfikacji, w epokę rycerzy i wybranek ich serca. Dodatkowo taki pomysł na opowieść, zapewnia odrobinę tajemniczości, niepewności spowitej w gęstej, tytułowej mgle. Skoro zatem było tak dobrze, to czemu było tak źle? No właśnie, niestety nie mogę rozpływać się w zachwycie nad urokiem tej powieści, nie mogę wygłaszać peanów na jej cześć, z prostego powodu „Mgłę” po prostu nie dało się czytać. Ba, w przekonaniu, że skoro wersja papierowa do mnie nie przemawia, próbowałam przebrnąć przez „Mgłę” również w wersji audio, ale mimo starań lektora, także i ta forma nie przyniosła spodziewanego sukcesu. Gwoździem do tej literackiej trumny stała się sama Autorka, a ściślej budowane przez nią zdania wielo-wielo-wielokrotnie złożone. Przyznam, że po raz pierwszy spotkałam się z czymś takim, aby jedno zdanie od wielkiej litery po kropkę ciągnęło się przez 1,5 strony! Już kilkukrotnie złożone zdanie sprawia, że łatwo zgubić w nim sens, a co dopiero kilkadziesiąt razy złożone. Mimo zatem szczerych chęci podążania za fabułą, ta aż nadto bogata, przesadnie wielowarstwowa narracja mnie od tej lektury odrzuciła i sprawiła, że czytanie „Mgły” zamiast stać się ucztą intelektualną, stało się drogą przez mękę. Ja oczywiście rozumiem, że Autorka w „Mgle” realizowała swój pomysł twórczy, że chciała się popisać erudycją i kunsztem literackim, tylko po co to robić, jeśli odbiorca jej dzieła traci całkowicie nim zainteresowanie? Oczywiście to jest moje subiektywne zdanie i mogę się mylić w swych ocenach, jednakże - chociaż lubię literackie wyzwania – to było dla mnie przesytem, który sprawił, że nie dałam się ponieść tej opowieści, a tym samym, jeśli ukryta była w niej magia, to mnie ona nie zaczarowała. Tym samym zamiast zagłębiać się w rozważania nad istotą ludzkiej natury, zamiast pochylać sią nad refleksją o człowieczej moralności ja nieustannie zadawałam sobie pytanie – co Autorka miała na myśli. Cóż, tym razem zatem nie będę polecała „Mgły”. Chociaż może z drugiej strony, może jeśli ktoś z Was przeczyta tę książkę i ona go oczaruje, będzie mógł przelać na papier swe wrażenia, a wtedy może i ja odnajdę w niej to ukryte w jej treści piękno. Na to liczę.