Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przeczytać ku relaxowi. Po niemrawym, kobieco-ckliwym wprowadzeniu dalej jest tylko lepiej i to z rozdziału na rozdział. Na niespełna 140 stronach intryga zawiązana i rozwijana jest na wzór Agaty Christie i na jej wzór zakończona, choć Warowski-Poirot nie odprawia bufonady przed kompletem bohaterów zgromadzonych w 'Marysiówce' a w warunkach o wiele bardziej kameralnych. Akcja osadzona w schyłkowym PRL i jak to często w podobnych książkach, pełno jest nawiązań do ówczesnych ikon (Pewex, Baltona, Barbara Hoff, Atari, Spectrum, 'Szpital na peryferiach' i 'Powrót do Edenu' oraz nałęczowski Pałac Małachowskich) - ot takie literackie samodowartościowanie. Początkowo pewien zamęt wprowadza połączenie narracji 3-osobowej z 1-osobową (zwłaszcza, że ta druga prowadzona z punktu widzenia 3 czy 4 osób),jednak wpływa to korzystnie na kontrukcję książki a dalej - równie pozytywnie - na jej objętość. Niestety na sam koniec autorka znowu dała się ponieść swojej sentymentalnej naturze. Mimo to doskonały materiał na kryminał z lat '80.