Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Złodziejaszki nadal w grze, więcej love dramy I frustracja głupotą bohaterów - to wszystko ma do zaoferowania druga część serii o rozterkach miłosnych Cordelii. Dobra, lepiej powiedzieć trójkąta miłosnego, chociaż w tej książce to już się taki trapez zrobił 😭 Autentycznie jestem w stanie powiedzieć, za tą część była lepsza od tomu pierwszego i naprawdę fajnie się bawiłam. Nadal utrzymuje moje słowa, że jak na książki o nocnych łowcach, to jest tu zdecydowanie zbyt mało akcji, walk i krwii. Jednak niektóre z twistow, to było cudo i bardzo podobała mi się dynamika tego tomu, a końcówka to już autentycznie zmiotła mnie z planszy i nadal jestem w niebie wzięta jak to się skończyło. Wątek Matthew był absurdalnie oczywisty i już setki stron przed finałem do domyślania się, ci którzy czytali będą wiedzieć o czym mówię, jednak nie odebrało mi to ani grama czystej rozkoszy z czytania. Grace jest nadal tak samo irytująca, jak była przedtem, tylko do tej teamu teraz dołączyła Lucy. Trochę ich rozdziałów pominęłam, proszę wybaczcie, ale nie mogłam. Zato rozkwitł tu mój ukochany Alistair i wszystko co się wokół niego działo było spójne i dynamiczne od początku do końca, zresztą to samo tyczy się Matthew. Cordelia i James mogliby zejść na drugi plan, ale cóż czasami mogłam się z nich chociaż troszkę pośmiać. Proszę tylko o jedno, już tak było przy Mrocznych Intrygach, kiedy finał drugiego tomu był majstersztykiem, a trzeci wyrzucił cały ten potencjał i zawiódł po całości. Dajcie mi teraz trzeci tom choć trochę godny tej drugiej części, ja już nawet nie wymagam więcej, tylko coś co nie zawali po całości. Pomimo tej mojej całej dziwnej relacji z książkami Cassandry Clare, to ja nadal będę kontynuować czytaniem jej dzieł, bo pomimo ogromną frustracji jest to dla mnie ogromną rozrywka, więc jeśli wy jeszcze nie próbowaliście, to koniecznie spróbujcie!! Tylko Dary Anioła omijajcie szerokim łukiem, a Diabelskie Maszyny od razu kupcie w całości.