Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"O Księciu Gotfrydzie, rycerzu gwiazdy wigilijnej" Haliny Górskiej, pochodzącej ze Lwowa pisarki i działaczki społeczno-politycznej, to historia, która ukształtowała moje wyobrażenie rycerza. Tak, tak, to nie Aragorn i Boromir są pierwszymi, którzy przychodzą mi na myśl, gdy słyszę słowo rycerz. To właśnie Gotfryd, który dziecięciem małym jeszcze będąc, w zawierusze wojennej rodziców utracił, górali i pastuszków od okrutnego wilkołaka i wiedźm uwolnił, ostrogi rycerskie otrzymał, zwycięzcę stu turniejów pokonawszy, by w końcu najpiękniejszą na ziemi królewnę z niewoli mocarza, co jednym uderzeniem obala skały, oswobodzić. To Gotfryd, który zdobył warowny zamek, nie dobywając miecza, samą tylko wytrwałością, cierpliwością i szlachetnością (przyznaję bez bicia, to moja ulubiona z dwunastu opowieści, przy której łzy wzruszenia leją się strumieniami). To właśnie ten młody rycerz, który wolał skłamać i hańbą się okryć, niźli życie wróżki Wiwiany narazić. Ach, mogłabym tak zachwycać się w nieskończoność, a i tak nie wyraziłabym, jak bardzo kocham tę opowieść. Baśń ta przepięknym językiem jest napisana, lirycznym, a mimo to prostym, żeby nawet najmłodsze dziecko nie miało problemu ze zrozumieniem treści. Przypomina mi trochę "Przyjaciela wesołego diabła" Kornela Makuszyńskiego, który również zachwycił mnie i rozkochał w języku, jakim został napisany. Opowieść o rycerzy gwiazdy wigilijnej uważam za obowiązkową lekturę dzieciństwa, a i tych, którzy już dziećmi od wielu lat nie są, zachęcam do sięgnięcia po tę baśń. Mam nadzieję, że przyniesie Wam ona tyle samo radości, co autorce tego wpisu.