Najnowsze artykuły
- ArtykułyMaj 2024: zapowiedzi książkowe. Gorące premiery książek – część 2LubimyCzytać1
- ArtykułyTo do tych pisarek należał ostatni rok. Znamy finalistki Women’s Prize for Fiction 2024Konrad Wrzesiński7
- ArtykułyMaj 2024: zapowiedzi książkowe. Gorące premiery książek – część 1LubimyCzytać12
- Artykuły„Horror ma budzić koszmary, wciskać kolanem w błoto i pożerać światło dnia” – premiera „Grzechòta”LubimyCzytać1
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Werner Heisenberg
Źródło: https://cosmos-magazine.imgix.net/file/spina/photo/9876/heisenberg.jpg?fit=clip&w=835
Znany jako: Werner Karl HeisenbergZnany jako: Werner Karl Heisenberg
3
7,4/10
Urodzony: 01.12.1901Zmarły: 01.02.1976
Niemiecki fizyk kwantowy, profesor University of Göttingen.
W 1920 roku wstąpił na Uniwersytet w Monachium. Studiował tam fizykę pod kierunkiem m.in. Arnolda Sommerfelda i Wilhelma Wiena. W 1923 roku Heisenberg uzyskał stopień doktora. Nielsa Bohra poznał w Getyndze w 1922 roku będąc jeszcze studentem. Był to początek owocnej współpracy. W latach 1924-1926 został jego asystentem w Kopenhadze, a od 1927 roku został profesorem fizyki teoretycznej na Uniwersytecie w Lipsku. Wiosną 1925 roku opracował pierwszą formę mechaniki kwantowej nazywaną mechaniką macierzową. Teoria ta podaje ogólne zasady opisu wszystkich zjawisk mikroświata i jak dotąd jest całkowicie zgodna z doświadczeniem. Alternatywną formę mechaniki kwantowej, mechanikę falową, odkrył Erwin Schrödinger jesienią 1925 roku, a w 1926 roku wykazał jej zgodność z teorią Heisenberga. Pracował razem z Bohrem nad tzw. kopenhaską interpretacją mechaniki kwantowej. W 1927 roku odkrył zasadę, nazywaną potem zasadą nieoznaczoności Heisenberga, która stwierdzała, że w przypadku cząstek o rozmiarach porównywalnych lub mniejszych od średnicy atomu, niemożliwe jest jednoczesne, dokładne ustalenie ich położenia i pędu, przy czym iloczyn błędu (a dokładniej nieokreśloności) pomiarów położenia oraz pędu nie może być mniejszy niż pewna stała (zobacz stała Plancka). Po dokonaniu odkrycia miał wypowiedzieć następującą myśl: "Miałem uczucie, że patrzę przez powierzchnię zjawisk atomowych na leżące pod nią podłoże o zadziwiającej wewnętrznej urodzie...". Później, aż do wybuchu II wojny światowej, pracował nad wieloma zagadnieniami dotyczącymi fizyki kwantowej, cząstek elementarnych i kwantowej teorii pola. W 1932 roku otrzymał Nagrodę Nobla z fizyki, za opracowanie podstaw teoretycznych mechaniki kwantowej, której zastosowanie pozwoliło między innymi na odkrycie dwóch form alotropowych wodoru (tzw. trypletowej i normalnej). Nagrodę odebrał w Sztokholmie w roku 1933. W momencie napaści Niemiec na Danię w 1940 roku przebywał już w Niemczech. Został przez Otto Hahna ściągnięty do zespołu pracującego na specjalne zlecenie Adolfa Hitlera nad stworzeniem bomby atomowej. Po roku zastąpił Hahna w kierowaniu tym zespołem. Po wojnie twierdził, że został kierownikiem tych badań, aby maksymalnie je spowolnić i nie dopuścić do wyprodukowania przez hitlerowskie Niemcy bomby atomowej. Na podstawie jego relacji Thomas Power napisał książkę "Wojna Heisenberga", a Michael Frayn sztukę "Kopenhaga" (na jej podstawie w roku 2002 powstał film Kopenhaga). W 1941 roku miało miejsce jego spotkanie z Bohrem. Heisenberg utrzymywał, że próbował przekazać Bohrowi między wierszami, iż nie dopuści do wyprodukowania bomby atomowej przez Niemcy i namawiał go, żeby starał się torpedować takie prace prowadzone przez aliantów. Sam Bohr twierdził jednak zawsze, że nakłaniał go on w tej rozmowie tylko do współpracy. Od tego czasu Bohr zerwał z nim przyjaźń, a później, po ucieczce z Danii, dołączył do amerykańskiego projektu budowy bomby atomowej. Po II wojnie światowej Heisenberg był przetrzymywany 6 miesięcy w Wielkiej Brytanii. Po uwolnieniu wrócił do Niemiec, gdzie zajął się odtwarzaniem Kaiser-Wilhelm-Institut für Physik (późniejszy Max-Planck-Institut für Physik). Był jednym z założycieli CERN. Przeszedł na emeryturę w roku 1970, zmarł w 1976.
W 1920 roku wstąpił na Uniwersytet w Monachium. Studiował tam fizykę pod kierunkiem m.in. Arnolda Sommerfelda i Wilhelma Wiena. W 1923 roku Heisenberg uzyskał stopień doktora. Nielsa Bohra poznał w Getyndze w 1922 roku będąc jeszcze studentem. Był to początek owocnej współpracy. W latach 1924-1926 został jego asystentem w Kopenhadze, a od 1927 roku został profesorem fizyki teoretycznej na Uniwersytecie w Lipsku. Wiosną 1925 roku opracował pierwszą formę mechaniki kwantowej nazywaną mechaniką macierzową. Teoria ta podaje ogólne zasady opisu wszystkich zjawisk mikroświata i jak dotąd jest całkowicie zgodna z doświadczeniem. Alternatywną formę mechaniki kwantowej, mechanikę falową, odkrył Erwin Schrödinger jesienią 1925 roku, a w 1926 roku wykazał jej zgodność z teorią Heisenberga. Pracował razem z Bohrem nad tzw. kopenhaską interpretacją mechaniki kwantowej. W 1927 roku odkrył zasadę, nazywaną potem zasadą nieoznaczoności Heisenberga, która stwierdzała, że w przypadku cząstek o rozmiarach porównywalnych lub mniejszych od średnicy atomu, niemożliwe jest jednoczesne, dokładne ustalenie ich położenia i pędu, przy czym iloczyn błędu (a dokładniej nieokreśloności) pomiarów położenia oraz pędu nie może być mniejszy niż pewna stała (zobacz stała Plancka). Po dokonaniu odkrycia miał wypowiedzieć następującą myśl: "Miałem uczucie, że patrzę przez powierzchnię zjawisk atomowych na leżące pod nią podłoże o zadziwiającej wewnętrznej urodzie...". Później, aż do wybuchu II wojny światowej, pracował nad wieloma zagadnieniami dotyczącymi fizyki kwantowej, cząstek elementarnych i kwantowej teorii pola. W 1932 roku otrzymał Nagrodę Nobla z fizyki, za opracowanie podstaw teoretycznych mechaniki kwantowej, której zastosowanie pozwoliło między innymi na odkrycie dwóch form alotropowych wodoru (tzw. trypletowej i normalnej). Nagrodę odebrał w Sztokholmie w roku 1933. W momencie napaści Niemiec na Danię w 1940 roku przebywał już w Niemczech. Został przez Otto Hahna ściągnięty do zespołu pracującego na specjalne zlecenie Adolfa Hitlera nad stworzeniem bomby atomowej. Po roku zastąpił Hahna w kierowaniu tym zespołem. Po wojnie twierdził, że został kierownikiem tych badań, aby maksymalnie je spowolnić i nie dopuścić do wyprodukowania przez hitlerowskie Niemcy bomby atomowej. Na podstawie jego relacji Thomas Power napisał książkę "Wojna Heisenberga", a Michael Frayn sztukę "Kopenhaga" (na jej podstawie w roku 2002 powstał film Kopenhaga). W 1941 roku miało miejsce jego spotkanie z Bohrem. Heisenberg utrzymywał, że próbował przekazać Bohrowi między wierszami, iż nie dopuści do wyprodukowania bomby atomowej przez Niemcy i namawiał go, żeby starał się torpedować takie prace prowadzone przez aliantów. Sam Bohr twierdził jednak zawsze, że nakłaniał go on w tej rozmowie tylko do współpracy. Od tego czasu Bohr zerwał z nim przyjaźń, a później, po ucieczce z Danii, dołączył do amerykańskiego projektu budowy bomby atomowej. Po II wojnie światowej Heisenberg był przetrzymywany 6 miesięcy w Wielkiej Brytanii. Po uwolnieniu wrócił do Niemiec, gdzie zajął się odtwarzaniem Kaiser-Wilhelm-Institut für Physik (późniejszy Max-Planck-Institut für Physik). Był jednym z założycieli CERN. Przeszedł na emeryturę w roku 1970, zmarł w 1976.
7,4/10średnia ocena książek autora
93 przeczytało książki autora
210 chce przeczytać książki autora
8fanów autora
Zostań fanem autoraSprawdź, czy Twoi znajomi też czytają książki autora - dołącz do nas
Książki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
Najnowsze opinie o książkach autora
Część i całość. Rozmowy o fizyce atomu Werner Heisenberg
7,4
Bardzo fajna koncepcja książki. Heisenberg opowiada o spotkaniach z wybitnymi ludźmi. Opisuje okoliczności w jakich dochodziło do nich i dzięki temu w niektórych przypadkach udało się autorowi uchwycić spostrzeżenie, ziarenko, z którego dyskusja wyrosła. W ten sposób miesza się potoczne życie, np. wyprawa w góry, z bardzo głęboką dyskusją na tematy religijne, naukowe, polityczne. Plenery współgrają z tematyką. Miejscami odnosiłem wrażenie, że spacer, podróż albo żegluga bohaterów wzmacnia efekt odczucia podróży ich myśli. To samo z wysiłkiem fizycznym, od którego Heisenberg czy N. Bohr nie stronili, był niejako koniecznością dla zrównoważenia wysiłku intelektualnego.
No i forma dialogów przywołuje oczywiście Dialogi Platona. Zresztą często się na niego powołuje i nawet dostrzega związek jego idei z fizyką kwantową.
Heisenberg świetnie tłumaczy problem opisu zdarzeń na poziomie cząstek elementarnych i postulat Bohra o komplementarności.
Fizyka a filozofia Werner Heisenberg
7,8
Mam duży sentyment do tej książki. Usłyszałem o niej pierwszy raz w wieku 14 lat w olsztyńskim planetarium, na wykładzie popularnym o roli pitagoreizmu w nauce. Kiedy w październiku 2013 roku przyjechałem na swoją pierwszą uczelnię, poszedłem od razu do biblioteki, znalazłem ten tytuł i od razu go wypożyczyłem. Kolidował trochę z moimi obowiązkami. To dziwne uczucie, kiedy ma się jakieś poczucie winy za to, że coś się wie.
To elementarz dla tych, którzy lekceważą rolę filozofii dla fizyki, także w XX w. To podobno ta książka ukuła lub przynajmniej rozpowszechniła termin „interpretacja kopenhaska”, obejmujący w istocie bardzo różne poglądy różnych fizyków (od Heisenberga do Bohra). Wspomniane są pewne alternatywy i owoce sporów interpretacyjnych, np. logiki kwantowe, którymi podobno zajmował się Weizsäcker.
Heisenberg nie ogranicza się do komentowania fizyki kwantowej, którą sam współtworzył. Wykazuje się erudycją filozoficzną, streszczając „sprzężenie zwrotne” fizyki i filozofii od Greków do Newtona. Dlatego początek książki przypomina trochę początek bardziej rozbudowanego „Logosu Wszechświata” Hellera. Słysząc po raz kolejny (od gimnazjum może już dziesiąty) o filozofach przedsokratejskich, można by się znudzić, gdyby nie dokładna wiedza autora. Przybliżyła mi postać Anaksagorasa, którego można by uważać za współtwórcę atomizmu obok Demokryta i Leucypa oraz pierwszy znany przypadek prześladowania za poglądy naukowe.
Polecam i fizykom, i filozofom na jakimkolwiek etapie zaawansowania, może nawet już w gimnazjum. Tych drugich nie trzeba chyba zachęcać, a tych pierwszych niestety trzeba, bo lekceważenie filozofii i ignorowanie jej roli w historii nauki jest nagminne, niestety też u wybitnych i znanych autorów (Feynman, Weinberg, Hawking, Tyson itd.).