Najnowsze artykuły
- Artykuły100 najbardziej wpływowych osób świata. Wśród nich pisarka i pisarz, a także jeden PolakKonrad Wrzesiński1
- ArtykułyPięknej miłości drugiego człowieka ma zaszczyt dostąpić niewielu – wywiad z autorką „Króla Pik”BarbaraDorosz1
- ArtykułyWydawnictwo Emocje – nowa marka na polskim rynku książkiLubimyCzytać2
- ArtykułyAkcja recenzencka! Wygraj książkę „Szczęście ma smak szarlotki“ Weroniki PsiukLubimyCzytać2
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Elżbieta Jackiewiczowa
Źródło: https://nietylkomusierowicz.wordpress.com/2014/01/24/dwie-tancerki/
12
6,4/10
Urodzona: 22.02.1902Zmarła: 31.12.1976
W 1920 podjęła studia polonistyczne na Uniwersytecie Warszawskim. Po roku przeniosła się na uniwersytet w Wilnie na filologię słowiańską. Po ukończeniu studiów pracowała jako nauczycielka języka polskiego.
Podczas okupacji brała udział w tajnym nauczaniu. Po wyzwoleniu pełniła kolejno funkcję dyrektora szkoły, wizytatora, a następnie naczelnika wydziału Kuratorium Łódzkiego. W latach pięćdziesiątych wykładała w Studium Nauczycielskim w Warszawie. W tym czasie publikowała w Głosie Nauczycielskim liczne artykuły o tematyce oświatowej, m.in. pod pseudonimami Andrzej Drzazga i Witold Gałacki. Debiutowała w 1955 roku powieścią "Wczorajsza młodość", następnie m.in. "Dwie miłości", "Nocny koncert". Są to utwory przeznaczone głównie dla dziewcząt. Jackiewiczowa koncentruje w nich swoją uwagę na życiu szkolnym, na problemach przyjaźni i dojrzewania, przeżywanych konfliktach światopoglądowych. Niestety, opisując szkołę z okresu międzywojennego, zniekształcała obraz ówczesnej rzeczywistości nadmiernie ulegając wymogom stalinowskiej propagandy. Z tego też powodu jej książki nie są wznawiane w demokratycznej Polsce. W wyniku współpracy z czasopismami młodzieżowymi "Filipinką" i "Na przełaj", w których publikowała systematycznie artykuły z życia młodzieży, powstały jej książki "Ratuj, Ewo!" i "Listy o trudnym dojrzewaniu". Pełniła rolę konsultanta do spraw pedagogicznych podczas tworzenia serialu "Wojna domowa". Za całokształt pracy dydaktycznej i twórczej otrzymała m.in. Medal Komisji Edukacji Narodowej i Order Sztandaru Pracy II klasy.
Podczas okupacji brała udział w tajnym nauczaniu. Po wyzwoleniu pełniła kolejno funkcję dyrektora szkoły, wizytatora, a następnie naczelnika wydziału Kuratorium Łódzkiego. W latach pięćdziesiątych wykładała w Studium Nauczycielskim w Warszawie. W tym czasie publikowała w Głosie Nauczycielskim liczne artykuły o tematyce oświatowej, m.in. pod pseudonimami Andrzej Drzazga i Witold Gałacki. Debiutowała w 1955 roku powieścią "Wczorajsza młodość", następnie m.in. "Dwie miłości", "Nocny koncert". Są to utwory przeznaczone głównie dla dziewcząt. Jackiewiczowa koncentruje w nich swoją uwagę na życiu szkolnym, na problemach przyjaźni i dojrzewania, przeżywanych konfliktach światopoglądowych. Niestety, opisując szkołę z okresu międzywojennego, zniekształcała obraz ówczesnej rzeczywistości nadmiernie ulegając wymogom stalinowskiej propagandy. Z tego też powodu jej książki nie są wznawiane w demokratycznej Polsce. W wyniku współpracy z czasopismami młodzieżowymi "Filipinką" i "Na przełaj", w których publikowała systematycznie artykuły z życia młodzieży, powstały jej książki "Ratuj, Ewo!" i "Listy o trudnym dojrzewaniu". Pełniła rolę konsultanta do spraw pedagogicznych podczas tworzenia serialu "Wojna domowa". Za całokształt pracy dydaktycznej i twórczej otrzymała m.in. Medal Komisji Edukacji Narodowej i Order Sztandaru Pracy II klasy.
6,4/10średnia ocena książek autora
390 przeczytało książki autora
227 chce przeczytać książki autora
6fanów autora
Zostań fanem autoraSprawdź, czy Twoi znajomi też czytają książki autora - dołącz do nas
Książki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
Najnowsze opinie o książkach autora
Dziewczęta szukają drogi Elżbieta Jackiewiczowa
5,8
"Dziewczęta szukają drogi" opowiada o życiu powojennych uczennic, licealistek, które tuż po zakończeniu II wojny wracają do regularnej edukacji. Akcja książki rozgrywa się w Łodzi, do której znalazły schronienie osoby z wielu innych miejsc, również ze zrujnowanej Warszawy. Klasa szkolna składa się z dziewcząt, a każda z nich ma za sobą trudne wojenne przeżycia. Samo to stanowi niezwykłą wartość książki, bo pokazuje, jak traumatyczne choć różnorodne były to doświadczenia. I byłoby świetnie, gdyby to stało się osią książki, niestety, równie silny jest w niej wątek ideologiczny. Napływ nowych socjalistycznych idei zmusza uczennice do konfrontacji z własnymi przekonaniami, a indoktrynacja jest tak spójna i skuteczna, że rzadko której udaje się zachować przedwojenne idee. Trudno zresztą się dziwić, kiedy pochodzenie mogło utrudnić znalezienie pracy czy dalszą edukację. W dzisiejszych czasach o tym się nie pamięta, ale za komuny łatwiej było dostać się na studia komuś, kto miał pochodzenie chłopskie czy robotnicze a nie inteligenckie. I choć czytanie tych wszystkich ideologicznych bzdur jest przygnębiające, z drugiej strony świetnie oddaje to rzeczywistość, która nie tak dawno była realna w Polsce.
Życzę ci dobrej drogi Edmund Niziurski
6,3
Zbiór jedenastu opowiadań o młodzieży w najgłupszym wieku: kiedy już nie jest się dzieckiem, ale jeszcze nie jest się dorosłym; kiedy wciąż popełnia się durne błędy, ale już umie się wyciągać z nich wnioski i naukę na przyszłość. O takich właśnie zmaganiach z życiem, wchodzeniu w dorosłość, dojrzewaniu, przekraczaniu własnych granic i łapczywym chwytaniu pierwszych oddechów dorosłości są te opowiadania. Bohaterami są głównie harcerze, choć nie tylko. Świat przedstawiony nie jest czarno-biały, nic nie jest tu tendencyjne i przewidywalne. A przede wszystkim każde z opowiadań jest mądre i daje czytelnikowi dobry przykład.