Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wojna nie oszczędziła okrucieństwa, dramatów, tragedii i bolesnych doświadczeń praktycznie żadnemu z objętych nią krajów, ale najczarniejszą i najbardziej wstrząsającą kartą tych wojennych czasów był fakt kolaboracji pewnej grupy ludności danego kraju z okupantem, donoszenie na współobywateli, wysyłanie ich na śmierć (nie ominęło to także naszego kraju). A najbardziej bolesne i przerażające jest to, że przez wiele lat nie chciano o tych haniebnych zdarzeniach pamiętać, że się o nich nie mówiło, nie uczyło w szkołach, nie upamiętniało. Tatiana de Rosnay w swojej bardzo wzruszającej i pełnej emocji powieści "Klucz Sary" opowiedziała czytelnikom, opartą na faktach, historię, która do dziś jest jedną z najbardziej bolesnych i wstydliwych, jaka miała miejsce w Paryżu, podczas II wojny światowej. W nocy z 16/17 lipca 1942 roku, w ramach operacji Wiosenna Bryza, policja francuska, na polecenie niemieckich władz, dokonała aresztowania tysięcy francuskich obywateli pochodzenia żydowskiego, zapędzając ich wszystkich (ponad 13 tysięcy osób) na Velodrome d'Hiver - stadion wyścigów rowerowych w centrum miasta. Po kilku dniach rozdzielono rodziców od dzieci, wysyłając tych pierwszych do Oświęcimia, zaś dzieci do specjalnych obozów. Wśród nich była dziesięcioletnia Sara Starzyński, której dramatyczne losy, nie pozostające bez wpływu na przyszłość jej i jej bliskich, poznajemy niemal dzień po dniu, tydzień po tygodniu. Niewiarygodna to i wstrząsająca historia, wywołująca łzy, ból i wzruszenie, ściskająca za gardło. Ale to jedna przestrzeń czasowa, bo druga to rok 2002, kiedy amerykańska dziennikarka - Julia Jarmond, od ćwierćwiecza mieszkająca w Paryżu, otrzymuje zadanie napisania artykułu, nawiązującego do wydarzeń sprzed 60 lat, do historii aresztowań żydowskich rodzin. Jej ambicją jest stworzenie rzetelnego materiału, ale okazuje się, że na ten temat nie ma zbyt wielu publikacji, młodzi ludzie nie znają tej historii, a starsi nie chcą do niej wracać - czy to z poczucia wstydu czy z powodu niepamięci. Julia jednak za wszelką cenę dąży do poznania prawdy o tamtych zdarzeniach, a kiedy w końcu ją odkrywa, okazuje się, że ma ona pewien związek z rodziną jej męża, która w sierpniu 1942 roku wprowadziła się do mieszkania po wysiedlonej rodzinie Starzyńskich, a która obecnie zabrania Julii grzebania we wstydliwej przeszłości, bo nikt nie chce pamiętać, że to francuscy policjanci doprowadzili do śmierci tysięcy Żydów . Od tej chwili Julia obsesyjnie wręcz dąży do poznania powojennych losów Sary, bo wie na pewno, że jej rodzice zginęli, ale co stało się z dziewczynką ... ? Nie sposób opowiedzieć czy opisać treści książki w kilku bądź kilkunastu zdaniach, bo zbyt wiele się w niej dzieje, zbyt wiele emocji, wzruszeń, bólu, niedowierzania; jedno zdecydowanie mogę napisać - książka warta jest przeczytania, dlatego polecam ją z pełnym przekonaniem i premedytacją. Może zakończenie nieco rozczarowuje, ale to nie ma wpływu na ocenę całej powieści. POLECAM!