Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Myślę sobie odkąd ją przeczytałem, czy słusznym byłoby coś jej zarzucić, czy obnaży to tylko moją intelektualną lichość. Bo dużo w niej było wspaniałości, i nie wiem czy rzeczy które wydały mi się potencjalnie niepełne dowodzą niedoskonałości mojej czy też książki. No dobrze, powiem i tak, zabrakło mi w tej książce jakiejś historii. Ta historia była sugerowana, na samym początku, myślałem wtedy że to będzie taka podróż w czasie i przestrzeni, a ostatecznie okazało się, że tylko w przestrzeni, bo ten czas jest tutaj pozbawiony znaczenia, czy się działo kiedyś, czy teraz, czy narrator był starszy, czy jeszcze gdzie indziej - odniosłem wrażenie, że to się w tej opowieści zupełnie nie liczy. A opowieść przypomina mi takie filmy które oglądałem jak miałem osiemnaście lat, czarno-białe, w których nie działo się nic, były takie długie ujęcia, ludzie patrzący przez okno, pociąg jadący przez pustynię, do tej pory pamiętam ekstazę z jaką oglądałem te martwe natury. I to jest również w niej wspaniałe, jak taki motyw muzyczny w którym pojawiają się ciągle iteracje tego samego motywu, szalonych wariatów piechurów, motyw złych źródeł ciągnących podziemnymi kanałami, piąty diuk Portland budujący pałac pod ziemią, zastanawiałem się dlaczego autor nie nazwał książki w ogóle "podziemia" ale tą książkę napisał już Delillo. I tak sobie meandrujemy z tą trąbką, z tą perkusją, a nagle dup, przypieprzy tym Mickiewiczem, a ja się klepię w głowę, że ten Mickiewicz to przecież musiał być człowiek a nie jakiś upiór w pelerynie i blasku piorunów. Wspaniała literatura, piękna, szlachetna, uczciwa, treściwa, pełna soku. tylko tej historii tu nie ma. Ale może nie powinno być.