Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przeczytać i podać dalej. Na początek duży minus (Zysk i Ska, wydanie 1, 2016): papier kredowy - książka jest ciężka, co przy dłuższym czytaniu męczy, a co o wiele gorsze od stron odbija się światło (zwłaszcza sztuczne),co BARDZO męczy. Zdecydowanie bije pierwsze wydanie 'Krótkiej historii czasu' z 1988 r., a w każdym razie bije wszystkie polskie wydania wcześniejsze. Napisana z charkterystycznym dla Hawkinga chaosem: Stephen stara się przekazać jednocześnie zbyt dużo wiedzy ('stożek informacji' rozrasta się niewspółmiernie do czasu potrzebnego na jej przyswojenie przez przeciętnego czytelnika). Dodatkowo autor nie potrafi w sposób jasny i płynny przechodzić od jednej informacji/idei/teorii do następnej. Hawking stawia sprawę jasno: cała wiedza (astro)fizyczna opiera się nie na pewnikach a na teoriach, które mogą ulec modyfikacji lub obaleniu. Choć przyczynił się w sposób kosmiczny wręcz do rozwoju kosmologii, to pozostał 'twardogłowym' naukowcem, stawiającym nieprzekraczalne bariery wiedzy. Z jednej strony w wielu punktach wyraża się w sposób kategoryczny, niemalże samograniczający, z drugiej nieśmiało pokazuje kierunki, w których następcy powinni pójść. Sam autor jest zdania, że zbliżamy się do ostatecznej granicy poznania. Wielu zresztą przed nim twierdziło podobnie - i wszyscy się mylili. Bez herezji nie ma postępu. Nauka dociera do punktu, w którym - dla jej dalszego rozwoju - potrzebne będzie spojrzenie otwartych umysłów poza ową graniczną sferę. Książka z przebogatym materiałem ilustracyjnym (wreszcie!!) co niepomiernie pomaga przeniknąć mętny sposób wyrażania Hawkinga i stawia tę publikację w ścisłej czołówce wydawnictw dotyczących fizyki i kosmosu. Niestety powstała w 1996 r. więc nie znalazło się w niej całe ćwierćwiecze późniejszych osiągnięć naukowych. Zalety - proste wyjaśnienia: - dlaczego masa nie ma wpływu na prędkość spadania - czas nie istnieje bez przestrzeni - w jaki sposób masa wpływa na czas - w jaki sposób pomiar zakłóca badany układ - dlaczego elektrony mają konkretne orbity/powłoki - jak parują czarne dziury - entropia - w przeszłości i przyszłości. Cytat roku: 'Radzę przestać czytać" (s. 201)