Irena Zarzycka (ur. 5 maja 1900 w Łodzi, zm. 26 maja 1993) - polska pisarka. W 1920 roku ukończyła szkołę średnią w Pabianicach, a w latach 1920-1925 studiowała humanistykę na Wolnej Wszechnicy Polskiej. Irena Zarzycka przestała tworzyć po doświadczeniach II wojny światowej, w której straciła męża i syna. Do 1953 roku pracowała jako nauczycielka w Ożarowie. Została odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi.
Chyba każda powieściopisarka życzyłaby sobie takiego debiutu - a przede wszystkim takiego przyjęcia - jakie były udziałem młodziutkiej wtenczas Ireny Zarzyckiej. "Dzikuska" (1927) doczekała się przed wojną siedmiu wydań oraz ekranizacji ze Zbigniewem Sawanem i Marią Malicką w rolach głównych (1928, film nie przetrwał do dzisiaj).
Powodzenie wspaniałe, a co można powiedzieć o książce? Cóż, żadne arcydzieło, ale lekki zabijacz czasu, który możemy sobie zaaplikować, jeśli szukamy czegoś niewysublimowanego literacko.
Pan Kruszyński staje przed nie lada kłopotem, jak ucywilizować swoją zapuszczoną, zdziczałą nastoletnią córkę. Ita miała już sześć nauczycielek, czterech profesorów i naprawdę trudno wyszukać straceńca, który porwałby się na kolejną próbę. Szczęśliwie licho niesie w rejon wschodnich Karpat Witolda Leskiego, z umiłowania malarza, a prywatnie przyjęciela Antosia, starszego brata czarującego kocmołucha. Ciąg dalszy jest dość przewidywalny. Bez wroga w postaci Janeczki Rosowskiej też rzecz jasna się nie obejdzie.
Odnoszę wrażenie, że przed laty chyba już czytałam tę historię, lecz obecne odczucia są już inne. W moich wspomnieniach procedura oswajania Ity i jej próby pozbycia się "natręta" tworzyły większość, dziś sądzę jednak, że mniejszość opowieści. Szkoda. Dość szybko oboje z Witoldem wsiąkli. Panna to zaledwie 16-latka, lecz jak widać w dwudziestoleciu międzywojennym kierowano się innymi wartościami. Prawdopodobnie czytelnicy współcześni autorce mieli z lektury znacznie więcej uciechy niż my po prawie stu latach. Inne realia, a i Lwów już nie Polski.
Międzywojenna powieść obyczajowa i romans.
Twórczość autorki w tamtym okresie cieszyła się ogromną popularnością, wręcz uwielbieniem odbiorców, jednocześnie zdecydowanie słabo oceniana przez krytykę literacką. Jej pełne słodyczy, radości, pochwały życia i pewnej niefrasobliwości romanse zyskały miano literatury karmelkowej. Jednak w perspektywie czasu oprócz walorów rozrywkowych można dostrzec w nich aspekt socjologiczny, odkrywają one fragment pejzażu społecznego sprzed stulecia.
"Królewski lot" z 1933r., którego kontynuacją jest "Wieczna młodość" wydana w tym samym roku, opowiada historię dorastającej, tryskającej radością dziewczyny. Witalność i niezachwiany optymizm bohaterki przyciągają do niej ludzi, a w tym oczarowanych nią "konkorentów". Jej wewnętrzna promienność ujawnia się nie tylko w postaci talentu poetyckiego, ale też potrzeby odnalezienia prawdziwej miłości, a więc podejmowania samodzielnych decyzji i podążania własną drogą. W ten sposób bohaterka przeobraża się w niezależną kobietę, która nie daje się ograniczać ówczesnej obyczajowości. Nie poddaje się woli matki i naciskom do zawarcia zaaranżowanego małżeństwa. Wyrusza w świat ku swojemu szczęśliwemu przeznaczeniu, co jakiś czas pozostawiając za sobą czyjeś złamane serce.
Książka jest pełna uczuć, sentymentalizmu, wzruszeń. Zawiera także barwne opisy przyrody. Dialogi urozmaicone specyficznym humorem. Język bogaty w zdrobnienia, które często użyte dają efekt przesłodzenia. Jednakże przyczyniają się również do budowania niepowtarzalnego klimatu całej opowieści.