Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Matko, cóż za rozczarowanie. Cóż za smutne zakończenie serii tak świetnie zaczętej historią młodego Merlina Ambrosiusa. Trudno po prostu opisać, jak bardzo w tej książce NIC się nie dzieje. Wątła fabułka z Malory'ego o rycerzu, który nie dokonał planowanej zemsty, i o lubiącej pielgrzymować dziewczynie, która go pokochała, w interpretacji Stewart traci resztki spoistości i dynamiki, i to mimo że autorka wszczepia w nią uwiedzenie przez Morganę le Fay, poszukiwanie Graala oraz krwawe wewnątrzrodzinne porachunki Merowingów, łącznie z zabijaniem małych dzieci. Niestety, wszystko tonie we wszechogarniającej ględzie narratora albo postaci, opowiadających nam o wydarzeniach, które wolelibyśmy zobaczyć na własne oczy. Są w tej książce całe rozdziały, w których bohaterowie jedzą obiad, idą na spacer i uprawiają pusty small talk. Gdzieś w 80% książki drogi głównych postaci - księcia Alexandra i pielgrzymki Alice - wreszcie się krzyżują, w ciągu trzech sekund nawiązuje się miłość od pierwszego wejrzenia, no i przyznam szczerze, że w tym momencie po prostu wysiadłam, zaczęłam czytać tylko pierwsze zdania akapitów i szybko przeskoczyłam do epilogu. Malutki plusik za motyw Graala i cytat na temat mnogich graalów, sprzedawanych jako relikwie albo czczonych po sanktuariach: "Not trickery. It's honest enough, a matter of faith. [...] That's the real 'grail', that belief, even though the actual one must have been broken to fragments hundreds of years ago. It's an idea, a symbol, just as it was meant to be on that first evening. That's what my father says, anyway - and Jesus said so himself, if you remember?" Cała reszta to pozbawiona smaku guma do żucia, która zbrzydziła mi literaturę na całą dobę od przeczytania ostatnich zdań.