Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Powtórzona po latach lektura przyniosła obcięcie jednej gwiazdki w ocenie, a i to się zastanawiam, czy nie jest jeszcze za mało. Książeczka jest bowiem po prostu fatalna. Każdy z tekstów trapią raczej większe niż mniejsze mankamenty, i każdy jest taką trochę udawaną fantastyką, co dodatkowo nasila czytelniczą frustrację. Książkę otwiera "Admirał Douglas Westrex", klasyczny przypadek przerostu formy nad treścią, oferujący śledztwo w sprawie tytułowego admirała, podejrzewanego przez bohatera o celowe rozwalanie sił kosmicznego zwiadu. Gdyby wyrzucić rzadkie odnośniki do kosmicznych lotów, historia swobodnie uszłaby jako nudny, nieciekawy quasi-kryminał, w którym puenta w niczym nie rekompensuje przedzierania się przez blisko 50 stron nijakości i niezdarnego pozowania na błyskotliwość. Jednak o ile to pierwsze opowiadanie jeszcze jakoś tam dawało się czytać, to "Kariera Johna Sthoffhansenna" jest absolutną porażką, która nie dość, że ma w ofercie pisaną patykiem fantastykę (ot, w tytułowy bohater dzierżawi pustynię, gdzie prowadzi dość bezsensowną przeróbkę ściąganych z całego świata śmieci),to jeszcze jest zamknięta w zwyczajnie skandaliczny sposób. Zupełnie, jakby autor nie był w stanie sobie przypomnieć, po co w ogóle zabrał się za pisanie opowiadania, i postawił ostatnią kropkę tam, gdzie dotarł przed wyjściem do sklepu po mleko i bułki. Ostatnie dwa opowiadania, "Cerebrak" (niejasne eksperymenty socjalne z telepatią w tle) i "Manekin" (android i zagrożenie atomowym terroryzmem),są zaś po prostu głupie. Zwłaszcza to drugie, którego naiwna puenta wręcz osłabia bezsensownością wyjściowego pomysłu. Aż się boję sięgnąć po trzeci w tej serii zbiór Sawaszkiewicza...