Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Kiedy znalazł się na ulicy, zastał tam iście apokaliptyczny widok. Po wyludnionym mieście nieskrępowanie przemieszczały się budynki. Ich ruch był dynamiczny i pewny – ogromne bloki polowały na nieliczne ludzkie postacie, które znajdowały się na zewnątrz. Kiedy wzrok […] padł na zegar na wieży hasającego swobodnie ratusza, zrozumiał, że budynki nie dokonały jeszcze ludobójstwa pozostałych mieszkańców – tamci zwyczajnie siedzieli w mieszkaniach, z przejęciem śledząc losy bohaterów z wieczornego pasma tureckich telenowel.” - Szabla&Zawadzki „Do rana budynki zbliżyły się do siebie na tyle, by jego ciało całkowicie zniknęło pod ich bryłami, a jedyną pozostałością po zaistniałym incydencie było kilka obitych jabłek.” - tamże Wychodząc naprzeciw wszechobecnej potrzebie obecności groteski w życiu, w dniu dzisiejszym postanowiłem powrócić w pokręcone ramiona bizarro fiction. W ostatnich miesiącach skupiłem się na zupełnie innych projektach orbitujących wokół grozy i horroru, jednak nawet na moment nie zapomniałem o bizarrnych historiach, w których się kiedyś zaczytywałem. Jak wiadomo groza bez bizatro, nie ma tak oszałamiającego smaku i jest niczym uśmiechnięty manekin bez ręki. W mojej kolekcji zaległych książek i ebooków jest cała masa tematycznych publikacji z wyżej wspomnianego gatunku, jednak na swoisty powrót postanowiłem wybrać sobie coś świeżego, czyli ostatnio wydanego „Bizarrotektywa” z Wydawnictwa Phantom Books Horror. Pisałem o tym przy kilku wcześniejszych okazjach, i nie ukrywam, że antologia intrygowała mnie już od pierwszych zapowiedzi. „Bizarrotektyw” to tematyczny projekt, który jest efektem nieustannej współpracy ekipy Niedobrych Literek z obecnym szefem wydawnictwa PBH czyli Tomkiem Siwcem. Ekipa, którą zazwyczaj możemy spotkać na Bizarroconie, skrzyknęła się po raz kolejny, aby znowu wyprać nam głowy sporą dawką dziwności. Z tego, co wiem na co dzień działają na swoim portalu, lecz co jakiś czas zaskakują nas kolejnymi publikacjami (przykładowo „Edmundopeją” wydaną przez Dom Horroru”). Powyższa publikacja to wzorowy przedstawiciel swojego gatunku, i zbiór, który wymyka się wszelkim konwencjom. Tytułowa zabawa słów poprzez nawiązanie do profesji detektywa, nasuwa nam wnioski obcowania z kryminałem, lecz zaręczam Wam, że „Bizarrotektyw” to coś zupełnie innego. To tajemnicza postać odziana w stary prochowiec, która w świetle światła okazuje się kłębowiskiem wijących węży. Sięgając po antologię, zmierzycie się z szeregiem światów z pogranicza grozy, groteski, a nawet i fantasy. Trzynaście uznanych w środowisku pisarzy i pisarek (jedno opowiadanie zostało napisane w duecie) zabierze Was do zrujnowanych miast, ulic gęsto pokrytych nadgniłymi ciałami, lasów z baśni (dosłownie),czy też wielkich aglomeracji, gdzie twardą ręką rządzą antyczni bogowie. Ciężko pisać o faworytach, gdy każde z opowiadań błyszczy własnym unikatowym blaskiem. "Bizarrotektyw" to opuszczony cmentarz rozświetlony przez kolorowy neon, a każda kolejna historia jest jak świeżo rozkopany grób z wykrzywionymi zwłokami. Obcując z powyższą twórczością autorów, po raz kolejny czułem strach, zaniepokojenie, radość i co najważniejsze przyjemność z lektury. W kwestii wywoływania niepokoju, absolutnym faworytem okazał się duet Szabla& Zawadzki. W swoim opowiadaniu pt. "Detektyw DeLear na tropie spisku architektury miejskiej" (z którego zresztą są cytaty),Panowie zawarli całą kwintesencję strachu, który można odczuwać stojąc tuż przed wieżowcami. Z jakiegoś powodu ogromne i strzeliste budowle od zawsze robiły wrażenie stopniowego przesuwania się w stronę obserwatora. Pisząc o aspektach komediowych, należy przytoczyć opowiadanie autorstwa Oli Knap pt. "Śnieżka's Secret, czyli zagadka bladego feminizmu". Być może znacie twórczość Aleksandry, jednak zaręczam, że nikt nie będzie przygotowany na to przygotowała dla nas autorka. Sięgając po doskonale znaną nam bajkę o Królewnie Śnieżce, Pani Knap zaskakuje i po raz kolejny pokazuje, że doskonale odnajduje się w bizarro. Oczywiście, w antologii nie zabrakło tej charakterystycznej "czystej dziwności". Panowie Łukasiewicz, Mikołajczyk, Kyrcz i Pani Zelke, po raz kolejny pokazują mi, dlaczego warto czytać bizarro i jak ważna jest dobrze skrojona historia. W snutych przez siebie historiach na moment wcielają się w rolę chirurgów, by ostatecznie pociąć mi mózg. Bizarro to gatunek, który ma tyle samo zwolenników co przeciwników, jednak głęboko wierzę, że znajdziecie chwilę, by przeczytać opowiadania skryte w "Bizarroktywie". Życie byłoby nudne bez groteski i odpowiedniego humoru. Przypominam że tym razem książka jest limitowana.