Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ta książka ma kilka wad. Pierwsza, najważniejsza, to jest praktycznie powtórka tomu pierwszego. Ja rozumiem, można wzorować się na kimś innym, ale tutaj autor zerżnął z samego siebie. Ok, inni bohaterowie, ok, inna misja, ale nie ok, sposób dotarcia do niej, gdyż było prawie kropka w kropkę jak jej poprzedniczka. Problem z Terrym Brooksem jest taki, że zło jest zawsze takie samo, zawsze z tego samego kierunku, zawsze żądne okrutnej zemsty, takiej, jakiej świat jeszcze nie widział, zawsze trzeba zgładzić je od wewnątrz i zawsze jest wyprawa na północ. No kurczę, chciałabym trochę więcej różnorodności. Kolejny problem to pomoc zawsze przychodząca w ostatniej chwili. Tutaj sprawy nie rozwiązują się w wyniku fabuły. Nie, tutaj mamy ukryte postacie, które tylko czekają na moment, aby powiedzieć, hej, ja tu byłem od początku, ale teraz mnie dopiero wspominają, bo akurat teraz mam rozwiązanie twojego problemu. Co z tego, że wszyscy twierdzą, że na północy nie da się żyć i mieszkać, traf akurat na tego jedynego mieszkańca wioski, który wie, że ktoś jednak tam sobie żyje. Zawsze uważałam, że to bohaterowie ciągną fabułę, a nie fabuła bohaterów. Nie lubię takich rozwiązań. Na koniec chciałabym tylko z przykrością zauważyć, że bardzo źle to wygląda, kiedy każdy tom tłumaczy ktoś inny. Pierwszy i drugi jeszcze ze sobą współgrały, natomiast trzeci, ze swoimi spolszczonymi nazwami, bardzo odstaje i wygląda przez to kiepsko. A myślałam, że mając wspólną szatę graficzną, będą też ładnie zgrane pod względem składu.