Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kameleon to była jedna z najciekawszych serii wydawniczych na polskim rynku po 1989 roku. Nie było gatunku literackiego, który by się w tej serii nie odnalazł, od Kinga, Lovecrafta, Gibsona, czy Stephensona, po Fannie Flagg, Ericę Jong i Helen Fielding. W zasadzie jedyne, czego wierny czytelnik serii mógł się spodziewać, to kolejnego zaskoczenia lekturą. "Chromosom z Kalkuty" zaskakuje również, ale niestety w negatywny sposób. Przed lekturą spodziewałem się czegoś w stylu ambitniejszego Dana Browna, tudzież może nawet Michaela Crichtona, a dostałem coś w stylu nie wiadomo kogo. Powieść totalna w kategorii wybitny bełkot. Do tego nudny. Coś tutaj autor próbował urodzić, czuć zarys większego sensu, ma się wrażenie obcowania z tajemnicą ukrytą pod powłoką fabuły, co współgrałoby świetnie z treścią monologu jednego z bohaterów. Ale to tylko takie wrażenie. Powieść liczy sobie zaledwie 220 stron, rozdziałów jest dużo i są krótkie, fabuła zdaje się być epicka, a i tak autorowi udało się wyprodukować nudy, że ja nie mogę. Nie powiem, jakiś klimacik jest, jest jakaś tajemnica, są niewyjaśnione zdarzenia, jakiś kult, tylko no właśnie - niewyjaśnione do samego końca. Wątki poklejone na woskowinę z uszu autora , akcja poprowadzona w wielu wątkach czasowych, niczym w kiepskiej, literackiej podróbie serialu "Dark" (w tym i z przyszłości, co pozwalałoby zakwalifikować powieść do fantastyki bliskiego zasięgu),świat przedstawiony sterylny, teatralny, wydarzenia odbywają się w 90% w opowieściach poszczególnych bohaterów. I ki diabeł, o co biegało z tym całym chromosomem. Ocena poniżej 5/10 na takim tolerancyjnym portalu jak LC mówi sama za siebie, dorzucam się ze swoim 2/10 (oczko wyżej za to, że był potencjał).