Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Autorzy dysponują rozległą wiedzą na temat epoki i miejsca, w których osadzili akcję (barokowy Rzym, czy nawet szerzej, cała Europa tej doby),orientują się w wydarzeniach politycznych, kulturalnych, obyczajowości itp. Po raz kolejny jednak (podobnie jak w części pierwszej: „Imprimatur”) udowadniają, że do stworzenia dobrej powieści sensacyjno-historycznej brakuje im równie ważnych elementów – pomysłu oraz talentów literackich jako takich. Samo zawiązanie intrygi (opartej na machinacjach związanych z wymarciem linii Habsburgów hiszpańskich oraz kwestią dziedziczenia tronu Hiszpanii – sprawa ta miała pierwszorzędne znaczenie dla ówczesnej sytuacji politycznej i doprowadziła ostatecznie do długotrwałej, ogólnoeuropejskiej wojny, która na całe stulecie ukształtowała nowy układ sił) dawało duże możliwości, zmarnowane jednak następnie przez Autorów. Fabuła, pełna wydarzeń nielogicznych, wydumanych i niespójnych, wlecze się niczym przysłowiowe „flaki z olejem”. Próby ożywienia jej wstawianymi co jakiś czas scenami zbrojnych potyczek czy pościgów wypadają sztucznie i sprawiają wrażenie wysilonych. Można odnieść wrażenie, że cała ta niezborna fabuła służy w istocie stwarzaniu okazji dla erudycyjnych popisów pary autorskiej, którzy jednak posiadaną wiedzę wykładają w sposób „łopatologiczny”, w postaci przydługawych passusów, dodatkowo rozbijających tok narracji. Spodziewałem się po tym cyklu zdecydowanie więcej, chociaż już pierwszy tom ostudził początkowe nadzieje.