Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka pisana jest w formie pamiętnika Małgorzaty pięćdziesięcioletniej wyzwolonej seksualnie kobiety. Jak sama pisze w książce jej przygody damsko-męskie chce polecić przede wszystkim wszystkim paniom dojrzałym, a nawet bardzo dojrzałym, które w pewnym wieku (u niej ten wiek wynosił 46 lat)nagle zostały zupełnie same. Dzieci odchowały, albo ich nie miały, małżeństwa zaliczyły, a ich życie osobiste przypomina pokazywany nieraz w telewizji obrazek z terenów sejsmicznie niepewnych: kupka gruzów pozostałych po jakimś domu, a na jej czubku bezradnie koczująca samotna osóbka. Jak sama uważa, w takiej sytuacji oprócz poszukiwania sznura i solidnej gałęzi lub pełnego matrymonialnego SOS spoglądania na wszystko, co być może przypomina mężczyznę, który uprzejmie zezwoli się opierać i karmić, może być jeszcze inne wyjście. Warunek: zerwiemy z łzawymi tradycjami, otrzepiemy się z nadmiaru przesadnej ckliwości, weźmiemy się w garść i potraktujemy wszystko na wesoło. Jak twierdzi Małgosia w okolicach pięćdziesiątki życie to już tylko komedia, dlaczego więc nie zagrać w niej głównej roli? W tym wieku jeszcze jest coś do zburzenia w sobie, choćby mit, dogmat, nienaruszalna prawda o naturze damskiej i męskiej, którą wymyślił, narzucił i zakodował kobietom na wieki bardzo przez nią lubiany gatunek rodzaju męskiego. Otóż mit ten rodzaj męski dawno temu, chyba jeszcze w czasach Królewny Śnieżki i Czerwonego Kapturka, uknuł sobie takie prawo natury, które mówi, że mężczyzna jest poligamiczny, dlatego musi sypiać z wieloma kobietami, traktując to fizjologicznie, natomiast kobieta jest sercowa, potrafi i powinna sypiać z mężczyzną tylko z miłości wtedy gdy jest zakochana. Czyli wpędzić baby w liryzm, a samemu dalej w tango! Jakimżesz świętym oburzeniem zioną ci wynalazcy, jeżeli znajdzie się kobieta, która wcale nie chce mieć takiej natury i to właśnie ona podchodzi do nich fizjologicznie. - To dziwka!- zaraz obwieszczają światu z mieszanką wściekłości podprawianą jednak odrobiną podświadomego szacunku. Jak ona śmie! Z kolei panie, które nie śmią i uwierzyły w tę swoją naturę, budzą w nich uczucie bezpiecznego ciepełka, pomieszanego z podświadomym lekceważeniem. Tak pokrótce można określić sposób myślenia głównej bohaterki. Kobiety, która w późnych latach osiemdziesiątych, skończyła czterdzieści sześć lat i wszystko lub prawie wszystko musiała zaczynać od początku. To pamiętnik kobiety, która nie boi się pokazać tego co większość kobiet skrywa jako tajemnicę. Mowa tutaj o przygodach damsko męskich w jakie obfituje życie bohaterki.