Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wiele książek przeczytałam, ale tę książke bez wątpienia zaliczam do najbardziej dziwnych i specyficznych. Teoretycznie jest to powieść , choć ja pokusiłabym się o określenie „opowiadanie” z racji, że to jedynie 164 strony. Wszystko jest w niej nietypowe, od jej wymiarów, po tytuł, o fabule już nie mówiąc. Bohater zwraca się w niej do nas bezpośrednio, jakby relacjonował nam dane wydarzenie bezpośrednio. Jest to w dodatku słownictwo dziecka, które spędziło całe życie w odosobnieniu, nie zostało nauczone pisania ani mówienia i porozumiewa się z nami za pomocą trochę własnego języka, co sprawia, że mimo całej tej przerażającej historii są momenty, w których nie sposób się nie roześmiać z różnych zwłaszcza skojarzeń i porównań tego dziecka. Jest to książka szokująca w swoich wydarzeniach, przedstawiająca mroczne wydarzenia raptem z 2 dni życia dwojga osieroconych dzieci. Ciężko coś o niej powiedzieć tak, by nie zdradzić fabuły. Zaczyna się śmiercią zdziwaczałego ojca, który żył z dwójką dzieci w oddalonym od miasteczka zrujnowanym domostwie, w bardzo dziwny sposób. Dzieci nigdy nie opuszczały domu, nigdy nie były w miasteczku, ani nie rozmawiały z innymi ludźmi. Żyją przez to i tworzą swój własny świat, własne poglądy i własny język, którym się między sobą porozumiewają, przez co wiele razy potrafią nas rozbawić mimo opowiadania tragicznych zdarzeń. Po śmierci ojca muszą stawić czoła rzeczywistości, zorganizować pogrzeb, a przede wszystkim jedno z nich musi opuścić dom i udać się do miasteczka, w którym nigdy nie było. Spotyka w nim innych ludzi, przez co na jaw wychodzą różne tajemnice. Mną najbardziej wstrząsnęło, czym jest Sprawiedliwa Kara, bardzo często wspominana przez bohatera. Zakończenie również nie jest jednoznaczne, według mnie można je interpretować na różne sposoby. Z pewnością nie jest to książka dla każdego, zawiera dużo patologicznych zachowań, mi na długo pozostanie w pamięci jako wstrząsająca, ale mimo to chyba warta uwagi.