Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Podstawowym czynnikiem decydującym o akceptacji człowieka przez społeczeństwo jest honor" ( str.170) Wstrząsający dokument oparty na faktach, przedstawiony w formie wywiadów przeprowadzonych przez turecką autorkę z więźniami, odbywającymi karę za morderstwo popełnione w imię honoru. Wierzyć się nie chce, że w dzisiejszych czasach coś takiego może mieć miejsce. Dane przytoczone we wstępie są porażające, ofiarami zabójstw w imię honoru są nie tylko kobiety, ale także ich dzieci, a zabójcami członkowie rodziny, tłumacząc się zagrożeniem honoru rodzinnego.Powszechnie wiadomo jaka jest sytuacja kobiet tureckich, kurdyjskich, kiedy zmuszane są do małżeństwa z osobami blisko spokrewnionymi, często o wiele starszymi,gdzie przemoc domowa i kary cielesne są na porządku dziennym, nie mają nic do powiedzenia, a muszą być bezwzględnie posłuszne. Czy chciały wiele od życia? Żyć według własnego uznania, mieć wolność wyboru, podróżować. Czy to tak wiele? Lecz na drodze stały silne związki rodzinne i wielopokoleniowa tradycja. Rodzina, w której nie ma się wsparcia, gdzie dziewczynki przychodzące na świat są przekleństwem. Wiele młodych kobiet zdobywało się na odwagę (będąc świadomymi konsekwencji),uciekało z domu, by zdobyć upragnioną wolność. "Uciekając, skazujemy się na śmierć, lecz nawet jeśli uda nam się umknąć, i tak czeka nas niewolnicze życie, identyczne z tym, od jakiego próbowałyśmy się uwolnić" (str.43) Wiele zależało też od rodziców. Jedni byli bardziej tolerancyjni, inni stali na straży tradycji i presji społecznej. Niektórym dziewczynkom umożliwiano uczenie się, choć one nie były zainteresowane, inne chciały się edukować, lecz nie było im dane. Czasami ofiary były same sobie winne, kusząc los, łamiąc przyjęte zasady i tradycje. Niektóre z kobiet wolały popełnić samobójstwo, niż żyć w hańbie. Czy mordercom popełniającym zbrodnię w imię honoru można współczuć? Po lekturze ich wypowiedzi, myślę, że w pewnym stopniu tak. Oni byli zmuszani do popełnienie czynu, którego nie chcieli popełnić, jednakże w imię honoru, przestarzałych tradycji i presją społeczeństwa musieli to zrobić. Często byli to młodzi chłopcy, bo rodzina wychodziła z założenia, że młodociani nie dostaną dużego wyroku, a wiek może go jeszcze skrócić. Rzeczywistość po dokonaniu czynu jest bolesna. Wszyscy się od winowajcy odwracają, a ich dopadają wyrzuty sumienia, ich życie staje się koszmarem.Lecz, gdyby drugi raz mieli popełnić przestępstwo, zrobiliby to. Są to prawdziwe, smutne, tragiczne historie. Jedni są anonimowi, inni się ujawniają, by jak powiedział jeden ze skazanych: "Być może dzięki temu, że opowiecie moją historię, ktoś, kto planuje zrobić straszną rzecz, nie uczyni tego. To będzie dobry uczynek, którym odpokutuję za grzechy" (str.119)