Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Z jakiegoś powodu tę część czytało mi się przyjemniej niż poprzednią - być może dlatego, że tacy giganci jak Merlin czy Artur paradoksalnie lepiej wypadają, gdy są opisywani z zewnątrz, a nie, gdy sami muszą snuć narrację. Lawhead coraz śmielej sobie poczyna w tym zakresie - po trzecioosobowym narratorze wszechwiedzącym w "Taliesinie" i pierwoszoosobowym narratorze "Merlina" wprowadza trzech kolejnych narratorów: 1) Peleas, potomek Atlantydów i giermek Merlina, opowiada o początkach panowania Artura i jego zmaganiach z krnąbrnymi królami, a także o pierwszych zakusach Morgiany na Merlina. Sam Peleas jest okrutnie bezbarwny i nudny, rzadko bierze czynny udział w wydarzeniach, których jest świadkiem, więc chwilami narracja zbliża się de facto do trzecioosobowej. 2) Beduir, bliski przyjaciel Artura, opowiada o wojnach z najeźdźcami aż po bitwę pod Badon oraz o kolejnych zakusach Morgiany. Znacznie wyrazistszy od Peleasa, doskonale się sprawdza jako narrator działań wojennych i dobrze prezentuje atmosferę braterstwa panującą wśród ludzi Artura. 3) Aneirin, młody pomocnik Merlina, opowiada o władztwie Artura w rozkwicie (i o jego nagłym zmierzchu). Ponieważ jest młodym chłopaczkiem, jego perspektywa dobrze oddaje podziw, jakim cieszą się Artur, Gwenhywar, Merlin itd. Lawhead wprowadza całkiem fajny element historyczny, utożsamiając Aneirina z Gildasem, kronikarzem z VI w., który pisał m.in. o bitwie pod Badon (choć nie wymienił Artura z imienia). Parę jeszcze refleksji mi się nasuwa: -Arturiański świat Lawheada jest na ogół niezwykle sympatyczny, pełen światła, piękna i szlachetnych uczuć. Morgiana, a po niej Medraut, wypadają na tym tle groteskowo (a na pewno znacznie mniej wiarygodnie niż germańscy i piktyjscy najeźdźcy). W zasadzie chyba należy czytać te postaci, a już szczególnie Morgianę, jako alegorie zła i ciemności, bo inaczej po prostu nie działają. -Od pierwszego tomu zastanawia mnie wplatanie w akcję opowieści z Mabinogionu; mam wrażenie, że Lawhead robi to coraz zręczniej, tak że te opowieści w jakiś sposób rzeczywiście zaczynają być tematycznie powiązane z tym, co się akurat dzieje. -Miałam wrażenie, że tym razem było mniej small talku, ale drażniły mnie pewne powtórzenia (piękna Charis, wspaniale śpiewający Merlin itp.). -Zakończenie bardzo dostojne i tajemnicze, ciekawie przekształcające pewne obiegowe motywy (np. Beduir rzuca do jeziora pochodnię zamiast Exalibura). Tylko się zastanawiam, co Lawhead może jeszcze wymyślić, skoro do końca serii zostały dwa tomy.