- Mężczyznom jest łatwiej ze wszystkim. - Nie muszą nawet siadać na zimnych deskach klozetowych, żeby zrobić siku - zgodziła się Ally. - Dra...
Najnowsze artykuły
- Artykuły17. Nagroda Literacka Warszawy. Znamy 15 nominowanych tytułówLubimyCzytać1
- ArtykułyEkranizacja Chmielarza nadchodzi, a Netflix kończy „Wiedźmina” i pokazuje „Sto lat samotności”Konrad Wrzesiński5
- ArtykułyCzy książki mają nad nami władzę? Wywiad z Emmą Smith, autorką książki „Przenośna magia“LubimyCzytać1
- ArtykułyŚwiatowy Dzień Książki świętuj... z książką! Sprawdź, jakie promocje na ciebie czekają!LubimyCzytać7
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Melissa Nathan
Źródło: http://www.melissanathan.com/
5
6,2/10
Pisze książki: literatura obyczajowa, romans, literatura piękna
Urodzona: 13.06.1968Zmarła: 07.04.2006
A journalist and UK author of popular "chick lit" novels in the early 2000s.
When working on Persuading Annie (2001),Nathan was diagnosed with breast cancer. She refused to let the illness dominate her life, and – in public anyway – was unfailingly positive. She had no time for most journalism written by cancer sufferers: "self-indulgent dirges without a helpline in sight", as she described them; she tried to joke about cancer's unoriginality in her Jewish Chronicle column and then added: That was what you call laughing in adversity. It's what makes people smile mistily at me, as if I'm fading in front of their very eyes while telling knock-knock jokes. What they don't know is that I have daydreams about being the oldest person at their funeral. Ironically, the characters in Nathan's first book, 'Pride, Prejudice and Jasmin Field', were starring in a play version of Pride & Prejudice that benefitted breast cancer research. The book was written prior to Nathan knowing about her own future diagnosis with the disease. She died aged 37 from breast cancer in April 2006. She is survived by her husband, Andrew Saffron, and their son, Sam. Her final novel, The Learning Curve, was published posthumously in August 2006. A writing award has been established to recognise quality comedy romance writers in her honour.http://www.melissanathan.com/
When working on Persuading Annie (2001),Nathan was diagnosed with breast cancer. She refused to let the illness dominate her life, and – in public anyway – was unfailingly positive. She had no time for most journalism written by cancer sufferers: "self-indulgent dirges without a helpline in sight", as she described them; she tried to joke about cancer's unoriginality in her Jewish Chronicle column and then added: That was what you call laughing in adversity. It's what makes people smile mistily at me, as if I'm fading in front of their very eyes while telling knock-knock jokes. What they don't know is that I have daydreams about being the oldest person at their funeral. Ironically, the characters in Nathan's first book, 'Pride, Prejudice and Jasmin Field', were starring in a play version of Pride & Prejudice that benefitted breast cancer research. The book was written prior to Nathan knowing about her own future diagnosis with the disease. She died aged 37 from breast cancer in April 2006. She is survived by her husband, Andrew Saffron, and their son, Sam. Her final novel, The Learning Curve, was published posthumously in August 2006. A writing award has been established to recognise quality comedy romance writers in her honour.http://www.melissanathan.com/
6,2/10średnia ocena książek autora
1 566 przeczytało książki autora
880 chce przeczytać książki autora
30fanów autora
Zostań fanem autoraSprawdź, czy Twoi znajomi też czytają książki autora - dołącz do nas
Książki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
Popularne cytaty autora
Cytat dnia
Dlaczego wszyscy potępiają kobiety za to, że są kobietami, a wybaczają mężczyznom, bo są mężczyznami? Mam tego dość. Oni są takimi samymi lu...
Dlaczego wszyscy potępiają kobiety za to, że są kobietami, a wybaczają mężczyznom, bo są mężczyznami? Mam tego dość. Oni są takimi samymi ludźmi. Czują empatię. Mają duszę. Moralność.
6 osób to lubiAle mężczyźni mogą osiągnąć wszystko co możliwe w swojej dziedzinie i mieć również rodzinę. Są przy tym szanowani za jedno i drugie, a nie w...
Ale mężczyźni mogą osiągnąć wszystko co możliwe w swojej dziedzinie i mieć również rodzinę. Są przy tym szanowani za jedno i drugie, a nie wkładają w to nawet połowy tego wysiłku co kobiety.
6 osób to lubi
Najnowsze opinie o książkach autora
Duma, uprzedzenie i gra pozorów Melissa Nathan
6,3
Lekka lektura idealna, żeby się zrelaksować. Jest to całkiem zgrabnie napisany, typowy romans :) Główną bohaterką jest dziennikarka Jasmin Field. Piękna, ale mało pewna siebie kobieta uznaje, że będzie zabawnie, jeśli zdecyduje się wystąpić w charytatywnym przedstawieniu teatralnym. Napięcie pomiędzy nią a reżyserem przedstawienia jest wyczuwalne już od samego początku. Jeśli jesteście ciekawi co dalej - koniecznie sięgnijcie po tę słodką i wzruszającą powieść dla prawdziwych romantyczek.
Niania w Londynie Melissa Nathan
6,4
"Małżeństwo oznaczało dzieci, które się uwielbia, i dobieranie pary skarpetek męża w zamian za wspomnienie słodkich bzdur, które kiedyś wygadywał i które, tak się wydaje, usłyszysz jeszcze pewnego dnia przed śmiercią".
Obiecałam sobie ostatnio, że zacznę czytać książki ze swojej listy planowanych lektur, która każdego dnia wydłuża się coraz bardziej. Miałam ochotę na ciekawą powieść, nie wymagającą zbytniego wysiłku intelektualnego, a taką właśnie wydawała mi się historia o tytułowej niani. Poza tym, nie będę ukrywać, że zachęciło mnie porównanie tej książki do znanego bestsellera pt. "Diabeł ubiera się u Prady".
Melissa Nathan przez dwanaście lat pracowała jako dziennikarka. Sukcesy kolejnych książek pozwoliły jej poświęcić się pisarstwu na stałe. Jej proza inspirowana była twórczością wielkiej Jane Austen. Niestety, w 2006 r. świat obiegła wiadomość o śmierci pisarki. Melissa zmarła bowiem na raka piersi.
Tytułowa niania to dwudziestotrzyletnia Jo, która mieszka w małym miasteczku ze swoimi rodzicami. Bohaterka wiedzie bardzo ustabilizowane życie - ten sam chłopak od siedmiu lat, ci sami przyjaciele, ta sama praca. Pewnego dnia zdaje sobie sprawę, że przewidywalność i stagnacja na prowincji zaczynają ją męczyć. W konsekwencji, Jo postanawia zatrudnić się w Londynie jako niania. Zamieszkanie w domu Fitzgeraldów zmieni wiele w jej przewidywalnym dotychczas życiu.
Po tej lekturze spodziewałam się dobrego, lekkiego czytadła i w zasadzie to właśnie otrzymałam. Autorka zaserwowała mi sporą dawkę humoru, w niektórych momentach trochę przejaskrawionego, ale jednak wzbudzającego wielokrotnie uśmiech na mojej twarzy. Niewątpliwą zaletą historii stworzonej piórem Melissy Nathan jest jej wielowątkowość, gdyż autorka porusza w fabule swojej powieści takie obszary jak zdrada, istota małżeństwa czy też wartość przyjaźni. Interesującym jest także możliwość zaobserwowania przez czytelnika życia niani w Wielkiej Brytanii, który to obraz pokazuje zupełnie inny styl życia niż w naszym kraju.
Muszę przyznać, że wydawnictwo zręcznie zwiodło mnie reklamą na okładce, porównując "Nianię w Londynie" do bestsellera, jakim niewątpliwie jest "Diabeł ubiera się u Prady". Każda z tych książek posiada bowiem całkowicie inny klimat. Styl pisania autorki to podobnie jak w innych powieściach tego typu - proste słownictwo, dostosowane do przeciętnego czytelnika. Na pewno książka ta kierowana jest głównie do kobiet, pokusiłabym się nawet o zaliczenie jej do gatunku tzw. literatury na obcasach.
Jeśli macie ochotę zgłębić historię dziewczyny z prowincji, która odnajduje swoje szczęście w wielkim mieście to książka powinna was zadowolić. Nie znajdziecie w jej fabule zbyt przesłodzonych wątków czy też mało realistycznych sytuacji. To według mnie dobre czytadło na chłodny, deszczowy wieczór. Książka, która raczej nie zapada w pamięć ale zapewni chwilowy relaks.
http://www.subiektywnieoksiazkach.pl/
Dyskusje związane z autorem
Chcesz zadać pytanie autorowi Melissa Nathan?
Dołącz do grupy "Rozmowy z autorami" i zaproponuj pytania - my zorganizujemy wywiad
Rozpocznij dyskusjęDołącz do grupy "Rozmowy z autorami" i zaproponuj pytania - my zorganizujemy wywiad