Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po lekturze znakomitej książki „Romanticism and Its Discontents” byłam szalenie ciekawa, jak pani Brookner radzi sobie z literaturą pozbawioną pierwiastka naukowego. „Hotel du Lac” wypożyczyłam w ciemno - bez zapoznania się z jakimikolwiek ocenami czy opisami, acz wątpię czy wpłynęłyby one na mój wybór. Jedno było pewne, „Romanticism...” zaostrzył mi apetyt na dobrze napisaną książkę i nie mam tu na myśli historii, a przede wszystkim formę, ponieważ pani Brookner ma niesamowicie lekkie pióro i przynajmniej o sztuce pisze wyśmienicie. Niestety „Hotel du Lac” okazał się wielkim rozczarowaniem i gdyby nie to, że jest krótki i przeczytanie go zajęło mi zaledwie jedno popołudnie, po pierwszym rozdziale rzuciłabym go w kąt. Doskonały warsztat i zacięcie historyka sztuki widać tylko w niezwykle plastycznych opisach przyrody, reszta jest nijaka, mdła i reprezentuje poziom mocno średniego czytadła do pociągu. Zawiodłam się na bohaterach – płaskich, nieciekawych i nie wzbudzających żadnych uczuć. Wszyscy mieszkańcy hotelu to życiowi nieudacznicy, popisujący się bogactwem, będący odrobinę ekscentryczni (chociaż bardziej pasowałoby określenie „zdziwaczali”),ale w sumie nie reprezentujący sobą niczego. Główna bohaterka jest jak trzcina na wietrze – w którą stronę zawieje, w tę się skieruje. Tajemniczy skandal okazuje się znacznie mniej interesujący niż sugeruje opis, a jego konsekwencje wydają się przesadzone do granic możliwości. Bierność panny Hope, jej pensjonarskie podejście do życia, sprawiają, że już od pierwszej strony staje się obojętna czytelnikowi. W ogóle nie ma tu postaci, którą można by darzyć cieniem sympatii. Zapewne są osoby, przedkładające historię nad bohaterów – cóż, ja mogę przymknąć oko na niedostatki fabularne, pod warunkiem, że przypadną mi do gustu postacie, a w „Hotel...” nie ma ani jednej, ani drugiej rzeczy. Wisienką na torcie okazał się pan Neville – buc i egocentryk, który miał być chyba nawiązaniem do zimnych drani z dzieł pań Austen, Bronte czy Gaskell, a okazał się marną podróbką, wzbudzającą uśmiech politowania. Przykro mi, ale prawie dwieście stron wypełnionych użalaniem się nad sobą, wspominaniem „cudownego” romansu z żonatym mężczyzną, przywoływaniem dawnej chwały i szczęścia, zupełnie do mnie nie trafiło. Najgorsze jest jednak to, że po długim pobycie w zapomnianym kurorcie, styczności z tymi wszystkimi rozbitkami życiowymi, nie wydaje się żeby panna Hope nabrała chociaż krztyny pewności siebie i mądrości. Pani Brookner raczy nas opowieściami o tym co było, ale zapomina o tym, co jest teraz i co ma nastąpić. Książce brakuje jakiejś sensownej konkluzji, tak jakby wszystkie perypetie bohaterki prowadziły donikąd. Ot, pisanie dla samej przyjemności pisania, gorzej z czytaniem. Chyba jednak zostanę przy dziełach naukowych pani Brookner, tym naprawdę trudno coś zarzucić.