Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Publikacja ta pochodzi z roku 1900, stąd też jej styl jest adekwatny do swoich czasów. Autor - niemiecki teolog kapucyn i kaznodzieja - na wstępie przekonuje czytelnika o nieuchronności śmierci i nieskończoności życia wiecznego bądź to w cierpieniu bądź w radości obcowania z Bogiem, a następnie w bardzo obrazowy sposób słowami odmalowuje przebieg sądu ostatecznego, oraz przedstawia wizję piekła i nieba, posługując się przy tym wieloma wypowiedziami Ojców i Świętych Kościoła. Celem, jaki postawił sobie Autor jest pobudzenie czytelnika do czynienia wszystkiego, by zaskarbić sobie życie wieczne w niebie i uniknąć - tak szczegółowo przedstawionych - mąk piekielnych. Cytat: ... Bóg stworzył nas do wiecznej szczęśliwości. To pragnienie szczęścia, ta tęsknota za nim, goszcząca w sercu każdego z nas, nie niknie nawet w piekle. Na tym świecie ludzie, kierując się pożądaniem i pasją, szukają szczęścia pośród bogactw, zaszczytów i błogości zmysłów. Te żałosne pozory szczęśliwości zwodzić nas będą, póki nasze dusze stanowić będą jedno z ciałami. Ale kiedy zatraci się gdzieś ten związek, wszystkie te fałszywe, ulotne rozkosze prysną i dusza pojmie, iż tylko Bóg jest źródłem szczęśliwości i że nie znajdzie jej, nim go nie posiędzie. Wydawca jako pewnego rodzaju komentarz do tej publikacji zamieścił na okładce cenny cytat Jana Pawła II z "Przekroczyć próg nadziei": Pamiętajmy, że jeszcze w niezbyt odległych czasach, w kazaniach rekolekcyjnych czy misyjnych, sprawy ostateczne stanowiły zawsze nienaruszalny punkt programu rozważań i kaznodzieje umieli na ten temat mówić w sposób obrazowy i sugestywny. Iluż ludzi te kazania i nauki o sprawach ostatecznych skłoniły do nawrócenia, do spowiedzi! .. człowiek dzisiejszej cywilizacji jest w jakiś sposób niewrażliwy na "sprawy ostateczne". Z jednej strony na rzecz takiej niewrażliwości działa to wszystko, co się nazywa sekularyzacją i sekularyzmem, z konsekwentną postawą konsumpcyjną, nastawioną na używanie dóbr tego świata. Z drugiej strony przyczyniły się do tego w jakiejś mierze doczesne piekła, jakie zgotowało nam mijające stulecie. Tak więc eschatologia stałą się poniekąd obca współczesnemu człowiekowi, zwłaszcza w naszej cywilizacji, co nie znaczy, że całkiem obca stała się mu wiara w Boga, jako najwyższą sprawiedliwość, jako Tego, który musi ostatecznie powiedzieć prawdę o dobru i złu ludzkich czynów i musi ostatecznie to dobro wynagrodzić, a zło ukarać. Nikt inny nie potrafi tego zrobić, tylko On. Taką świadomość mają ludzie w dalszym ciągu. Okropności naszego stulecia nie potrafiły jej wyeliminować.