Jesteśmy społecznością, która kocha książki

rdzo dobra to książka. Napisana z uczuciem, pełna osobistych odniesień. Autorka krytykuje wszystko, co wiąże się z techniką. Zachwyca ją to, co niedzisiejsze. Cisza, spokój, własny pokój. Klasyka literatury, zbieranie pierwodruków, przyroda. Mnie najbardziej podobał się rozdział Psychometria książek, w którym Winterson pisze o miłości do literatury, o domu rodzinnym pozbawionym książek (te fragmenty to jakiś horror). Pisze: "Gromadzenie książek jest obsesją, zajęciem, chorobą, nałogiem, fascynacją, absurdem, fatum". Czym w rezultacie? "Zaciągnij zasłony i zapal lampę. Pokój wypełniają głosy. Kim są ci, którzy lśnią złotym blaskiem jak apostołowie z witraży w południe? Trzymam w ręce coś więcej niż książkę. Sięgasz po nią, a ruch na ulicach zamiera i dokoła robi się cicho. Ruch odbywa się już tylko w wyobraźni, tajemne przepływy pomiędzy ciałem i książką, pasaże wiadome tylko tobie. Intymne objawienia, kiedy i czytający, i lektura niepomne są upływu czasu, ruchu wskazówek zegara". Bliskie? Bardzo.