Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bardzo długo szukałam tej książki i kiedy w końcu udało mi się ją zdobyć byłam wziebowzięta. Niestety moja radość bardzo szybko się zakończyła, gdyż "Królowa Vogue'a" okazała się wielkim rozczarowaniem. Nieciekawa okładka, niezachwycający papier i tragiczne tłumaczenie to tylko początek moich zarzutów. Przez 355 stron miałam wrażenie, że czytam szmatławą gazetę plotkarską, a nie biografię. Jerry Oppenheimer skupił się na dzieciństwie, młodości i karierze Anny przed zajęciem stanowiska naczelnej w amerykańskim Vogue. Jeśli wierzyć słowom książki Wintour to podła i bezwględna perfekcjonistka, która pracowała z determinacją. Znała się na modzie i bezbłędnie wychwytywała trendy, ale swojej wiedzy nigdy nie potrafiła przelać na papier, nawet podpisy pod zdjęciami były dla niej wyzwaniem. Anna to mistrzyniu w dobieraniu ludzi do współpracy, od początku pracowała z najlepszymi. Już w latach siedemdziesiątych podwładnych, a szczególnie swoje asystentki, traktowała jak niewolników. Cały czas uporczywie dążyła do celu - objęcia stanowiska redaktor naczelnej amerykańskiego wydania Vogue, co jak wiadomo jej się udało. Nie da się też zaprzeczyć, że pismo o modzie zamieniła w biblię mody, fanstastyczny wynik jak na osobę, która nie ukończyła nawet liceum i jest pozbawiona jakichkolwiek umiejętności pisarskich. Nie wiem co w tej książce jest gorsze czy styl autora czy postać Wintour.