Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Cztery w jednym, rzecze autor. Seria w której "publikujemy pisarzy stroniących od literackiego mainstreamu". Z tym drugim trudno się mi zgodzić - i obraz, i wiersze, i utwór dramatyczny (tytułowy) należą, moim zdaniem, do stylu mainstreamu akademickiego. Są to wszakże dobre, ciekawe przykładu mainstreamu akademickiego, więc nie mam pretensji do twórców serii. ;) Obraz na okładce - interesujący, granie między realizmem a (pozornie? czy ja się doszukuję?) abstrakcyjnym gąszczem kresem. Na żywo z pewnością robi większe wrażenie. Wiersze - bardzo porządne rzemiosło, powyżej mainstreamowej średniej, chociaż cały czas na te same tematy: trochę meta (poezji o poezji oraz o poetach),dużo o miłości (w wariancie: Ta Straszna Kobieta porzuciła),kilka ładnych i zwięzłych obrazków z rzeczywistości też się znalazło. Dramat - również bardzo porządne rzemiosło, chyba nawet z błyskiem czegoś więcej. Utwór naprawdę nadający się na scenę, przemyślany, z żywymi bohaterami, jasną - i iście dramatyczną - sytuacją (dowódca wojskowy, doradcy, decyzje, zdrada w tle),kontrowaną humorem (świetny! już dawno mnie tak czytany dramat nie ubawił) i absurdalną, surrealistyczną atmosferą snu. A może nawet snu we śnie, takiej Incepcji? ile warstw jawy i snu tak naprawdę odkrywamy w dramacie? Nie wiadomo. Plącze się i zostawia nas niepewnymi. Ale chociaż plącze się główna refleksja, to nie sam dialog, dialog pozostaje jędrny, przykuwający uwagę, linia fabularna jasna. Znaczy, wszystko jak w /dobrym/ mainstreamie być powinno.