Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Obrazki z Nebraski" otrzymałam gratis, przy zakupie innej pozycji w Matrasie, już jakiś czas temu. Przyjrzałam się okładce, przeczytałam opis z tyłu i odłożyłam na półkę, aby tam czekała na swoją kolej. Przed paroma dniami, podczas porządków wpadła mi ponownie w ręce. Jako że akurat byłam świeżo po lekturze zgoła innej tematycznie powieści, postanowiłam, że teraz zapoznam się ze światem przedstawionym przez Grażynę Trelę. I wsiąkłam w niego całkowicie. Pomimo, iż rok 1969 to okres dla mnie totalnie abstrakcyjny (są to lata dzieciństwa moich rodziców) potrafiłam wczuć się w ten klimat. Być może dlatego, iż wydaje mi się, iż moje dzieciństwo przypadające na późne lata 80' i początek lat 90' nie różniło się w sposób diametralny od tego, które opisuje w swych wspomnieniach narratorka? Też pamiętam gumę do skakania, prawa rządzące moim osiedlem i dni w całości spędzane na podwórku, wraz z rówieśnikami. Pamiętam reglamentowane godziny korzystania z telewizora, kolejki w sklepach, zapach pomarańczy na święta. Mimo, iż nie miałam komputera, tableta ani najnowszego modelu telefonu komórkowego, nigdy się nie nudziłam. Byli koledzy i koleżanki, a nasze "burze mózgów" nie miały praktycznie ograniczeń. Tęsknię za tymi czasami, a dzięki Grażynie Treli uświadomiłam sobie, jak wielką jestem szczęściarą, że miałam takie a nie inne dzieciństwo. Że dawałam pracować swojej wyobraźni i potrafiłam nawiązywać relacje z innymi dziećmi. Że urodziłam się w czasach, kiedy piaskownice i huśtawki oblegane były przez małych mieszkańców określonego podwórka. Niektóre kwestie poruszone w tej historii są dla mnie wprawdzie obce, ale to wcale nie sprawiło, że czytałam tę książkę mniej chętnie. Język, którym posługuje się pisarka w doskonały sposób oddaje sposób myślenia jedenastolatki PRL. Wydaje mi się, iż udało się jej wczuć idealnie w narzuconą sobie rolę. Rozdziały są krótkie i łatwe do przyswojenia. Książka "sama się czyta" i trudno oprzeć się pokusie nie zapoznania się z kolejnym fragmentem. Polecam każdemu - zarówno temu, który ma ochotę na moment nostalgii i wspomnień, jak i osobom, którym nigdy nie było dane w tamtych czasach żyć. Bo pomimo tego, że było biedniej, bez zaawansowanej technologii i trudniej niż obecnie, ja nie żałuję ani jednej chwili ! I myślę, że zdecydowana większość moich rówieśników i ludzi nieco starszych zgodzi się ze mną w tej kwestii w 100%.