Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie spodziewajcie się po "Fasolce z kalabaru" przepisu na to, jak skutecznie i bez śladów się kogoś pozbyć. Praca Mancinnisa ma wymiar bardziej teoretyczny, niż praktyczny. Pisarz opowiada nie tylko o morderstwach przy użyciu trucizny, ale też o zastosowaniu wielu toksyn i chemikaliów w czasach w miarę współczesnych. O trującej żywności, jadzie zwierzęcym, bakteriach, wykorzystywaniu trucizn na wojnie i w miejscach pracy. Za mało! Wszystko to było ciekawe, ale wydawało mi się potraktowane po łebkach i dosyć chaotycznie. Autor ledwie liznął temat. Na wiele z poruszonych przez Macinnisa tematów z pewnością dałoby się powiedzieć znacznie więcej, np. brakowało mi szerszego omówienia tak powszechnych trucizn jak alkohol, nikotyna, czy wszelakiego rodzaju narkotyki. I wielu innych. Czy wiedzieliście, że nikotyna to substancja bardzo niebezpieczna i to nie tylko dlatego, że znajduje się w papierosach, gdzie zresztą jej działanie jest stosunkowo łagodne? Autor zagłębia się też niepotrzebnie w przedstawianie działania danych toksyn z czysto chemicznego punktu widzenia, co jest trudne do strawienia - zamiast opowiedzieć po prostu o ich działaniu. Czasem zaś zaczyna opowiadać coś bardzo ciekawego, po czym urywa temat i do niego nie wraca, np. historię o van Goghu, który oprócz toksycznego absyntu podobno pił terpentynę, a na temat jego śmierci istnieje hipoteza o zatruciu naparstnicą...