Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tytułowa wysłanniczka specjalna to Ella Maillart – szwajcarska podróżniczka, pisarka, autorka interesujących fotografii, sportsmenka - kobieta bardzo wielu pasji, zainteresowań i talentów. Przez wiele lat pokonała niezliczoną ilość kilometrów ( m.in. wraz z Peterem Flemingiem przebyła liczącą 5,5 tysiąca kilometrów trasę z Pekinu do Śrinagaru). W roku 1934 francuski dziennik le Petit Parisien wysłał ją do Mandżurii . W latach 1932 do 45 ten region Chin nosił nazwę Mandżukuo i był „częścią imperium, skleconym w Mandżurii siłą woli przez Japończyków”. Było to państwo utworzone z 10 prowincji mandżurskich. Teoretycznie władzę prawował w nim cesarz chiński Puyi. W rzeczywistości cała administracja państwowa była w rękach japońskich wojskowych. W roku 1934 – a więc wtedy, gdy państwo odwiedziła Ella Mailart, sytuacja polityczna była mało stabilna, granice płynne. Cesarstwo stało na progu wojny z ZSRR i zadawano sobie pytanie nie „czy” ale „kiedy” konflikt wreszcie wybuchnie… Autorka na każdym kroku wyczuwała nienawiść ze strony okupujących Mandżukuo Japończyków – „ Oni nie cierpią nas wszystkich, białych… czy jesteśmy Rosjanami emigrantami, czy czerwonymi Rosjanami, Amerykanami czy Europejczykami, katolickimi czy protestanckimi misjonarzami, i nie przepuszczą żadnej okazji, by nas sponiewierać”. A w przeciwwadze do butnych, usiłujących za wszelką cenę uzyskać w Azji hegemonię Japończyków są Chińczycy, których „postawa to pogodna rezygnacja… Mei yo fadze ( nic się nie da zrobić). Zobaczymy za sto lat, co się będzie działo, mówią.” Podziwiam autorkę za odwagę - nie waha się mówić otwarcie, bez przemilczeń, a jednocześnie stylem bardzo profesjonalnym, pozbawionym zabarwienia emocjonalnego i nie narzucającym czytelnikowi osobistego światopoglądu ani własnej interpretacji faktów szkicuje zaistniałą sytuację. Czytając jej relację każdy mimo woli po prostu jest zmuszony do tego, aby wyrobić sobie własne zdanie - i to jest cechą profesjonalnego reportażu.