Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bardzo zła książka, na którą zmarnowałem piętnaście złotych. Jest to zbiór esejów prof. Jana Kieniewicza, w których przedstawia on swoją wizję tzw. „Spotkania” - tzn. zetknięcia na wspólnym pograniczu dwóch mniej więcej równoważących się cywilizacji, a także koncepcję – nie da się tego inaczej nazwać – polskiego posłannictwa na Wschodzie. Ponadto, autor, w odniesieniu do Polski, odróżnia „Orient” - wiążąc go z wpływami tureckimi, tatarskimi, karaimskimi etc., od „Wschodu” - ten z kolei utożsamiając z Moskwą. Dziedzictwo „Orientu” chciałby dla Polski odzyskać, „Wschód” natomiast – jak najdalej odepchnąć, uznając Rosję za ośrodek odrębnej niż europejska cywilizacji. Problem w tym, że wszystkie te koncepcje przedstawione są fatalnym, bełkotliwym stylem, tezy nie są poparte argumentami, twierdzenia są bardzo ogólne i nieumocowane w konkretnych faktach. Znakomita większość książki to beztreściwe i w gruncie rzeczy bezwartościowe wodolejstwo – ciężkie na dodatek do czytania z powodu chaotyczności stylu, przypadkowego podziału na akapity, „nieklejenia się” - wewnętrznego oraz ze sobą nawzajem - poszczególnych zdań itd. Twierdzenia dotyczące Rosji, Ukrainy, Międzymorza, Kresów, to przy tym festiwal polskich kompleksów i uprzedzeń, które w podobnym stopniu nasycone emocjami, znaleźć dziś można na szpaltach „Gazety Wyborczej”, „Gazety Polskiej”, lub posłuchać w jakimś Klubie Ronina, czy podobnej zideologizowanej sekcie. Autor wyraźnie pozostaje pod wpływem paryskiej „Kultury” i prometeizmu powojennej emigracji, stąd też znajdziemy u niego nie raz wprost kopiowane ideologiczne zaklęcia Juliusza Mieroszewskiego. Wszystko to już było, i to w o wiele lepszym wydaniu. A w zasadzie to jest, i stanowi dziś panującą ideologię w McRzeczpospolitej, toteż czytanie po raz kolejny tego samego, nie jest warte poświęcanego temu czasu. Jedynymi mającymi jakąś wartość tekstami w tym zbiorku są „Orientalność polska” i „W Malabarze: chrześcijanie z chrześcijanami”, gdzie jest trochę informacji historycznych i ciekawych spostrzeżeń, przy czym pierwszy z wymienionych tekstów cechują wszystkie wady warsztatowe, które charakteryzują też cały zbiorek, a które wymieniłem w drugim akapicie. Drugi z tekstów ma ilustrować ideę „Spotkania”, która jednakowoż sama w sobie jest banalna i o tyle niezbyt wartościowa, że nawet jeśli słuszna, to formułowana w tonie obecnej poprawności politycznej. W ogóle zabawne jest, jak autor piszący za komuny o przyjaźni polsko-rosyjskiej skierowanej przeciw Zachodowi, dziś wyrasta na „obrońcę cywilizacji europejskiej” przeciw rzekomo „nieeuropejskiej” Rosji, nad której rzekomym „barbarzyństwem” rozwodzi się niemal na każdej stronie. Ot, w którą stronę wiatr zawieje, w tą obrócą się polscy intelektualiści... Nie warto czytać – odradzam. Dwie gwiazdki dałem tylko za wymienione wyżej z tytułu dwa teksty.