Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jakbym czytał po mefedronie. Magia, artyści i seksualne rozwarstwienie. Niewątpliwie mocny tytuł, który nie boi się przekraczać granic cielesnych. Nasza protegowana korzysta z mocnej wiary w subwersję. Potrafi sprawić, aby jej sugestia stała się realną formą. Pieprzna historia z nagimi scenami ponad normę. Szokuje, drażni, ale przedwcześnie zrozumiałem, że Brian (scenarzysta) opiera swoje fanaberie na rozpasaniu nagich ciał. Gwałtem zmusza czytelnika do przyjęcia roli biernego pasażera, który musi przyglądać się obscenicznym kolesiom, gdzie dwie kobity wskakują do łóżka i uznają to za akt artystyczny. Brzydko mówiąc - popieprzone. Niemal genderowa rekonstrukcja, jak ludziom od fantazji, oraz przez pryzmat braku tożsamości płci - kompletnie odbiło. Jest to szalone, nikczemne i chwilami ohydne. Wybaczcie, ale baby z fallusami, to nie jest, co mnie podnieca! Odważny akt twórczy miesza się z jakąś dziką namiętnością, która wypala ciała i sens historii. Powalone, jak po dwóch działkach koksu, ale pod koniec miałem już dosyć tej szalonej, skażonej seksualności. Taka tam niebezpieczna fantazja, która za mocno skręciła w tematy artystycznego bełkotu. Wykręciła seksualność do absurdalnych rozmiarów. Heteronormatywni raczej potępią, niż będą zaciekawieni. Czy warto? Szczerze? Nie.