Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po Ajschylosie - geniuszu, u którego widać, jak tworzy się i od razu osiąga szczyty dramat i Sofoklesie - drugim geniuszu, który pisał tak, że ciągle chce się sprawdzać, kiedy te tragedie powstały - Eurypides to już taki bardziej "zwyczajny" twórca, któremu zdarzają się rzeczy naprawdę wybitne (jak "Medea" czy "Błagalnice"),jak i zwyczajnie słabsze. Ale po kolei: "Alkestis": 8/10. Taki - mimo wszystko - realistyczny traktat o oddaniu, lojalności oraz miłości i… gościnności - o wartościach, trwaniu przy nich; jakoś tak bardzo współcześnie. Bardzo ludzko też przedstawieni Apollon i Herakles. No i kończy się szczęśliwie. "Medea" 10/ 10. Jazon nie był bez winy, ale Medea jest zaślepiona, jej zemsta oznacza potworne zniszczenie. Doskonałe studium osuwania się w stany jeszcze chyba nie szaleństwa, ale takie, gdzie żądzą złe emocje, przesłaniając nie tylko rozum, ale i zwyczajne ludzkie odruchy. Ten cytat mówi wszystko: "Dość już wycierpiałam, dość mych strasznych jęków! Ja, nędzna matka, nienawidzę dzieci! Niechaj przepadną z ich ojcem! Cały dom niech zginie!" "Dzieci Heraklesa": 8/10. Jolaos - syn przyrodniego brata Heraklesa - opiekuje się dziećmi herosa po tym, jak Herakles został wzięty do nieba. Ale prawdziwą bohaterką jest Makaria, która - by spełniły się słowa wyroczni i jej rodzeństwo zostało uratowane - dobrowolnie zgodziła się umrzeć. W dodatku nie chce nawet losowania, żeby przez to nie utracić chwały dobrowolnej ofiary. "Hipolit uwieńczony": 6/10. Fedra - żona Tezeusza - zakochuje się w Hipolicie, którego Tezeusz miał z jedną z Amazonek - Hipolitą. Potem Fedra zabija się, ale oskarża Hipolita. Ten ginie, a wszystko wyjaśnia Tezeuszowi Artemida - opiekunka Hipolita - ale już po fakcie. Prekursor południowoamerykańskich seriali? "Hekabe: 7/10. Po upadku Troi żona Priama - Hekabe - została branką. Odyseusz chce spełnić wolę Achillesa, który żąda - dla uczczenia jego śmierci - ofiary jednej z córek Priama i odrzuca prośbę Hekabe, by mogła swoją córkę zastąpić. Król Traków Polimestor zabija syna Hekabe, którym miał się opiekować, a w rewanżu ona zabija jego dzieci, a samego Polimestora oślepia; Grecy uznali, że mogła zemścić się na Polimestorze, bo to on zaczął cykl okrucieństw. "Błagalnice": 9/10. Niby chodzi tylko o to, by rodziny wodzów poległych pod Tebami mogły ich pochować. Tezeusz uznaje, że to żądanie jest święte, zdobywa poparcie Aten i pokonuje (z epigonami) Teby. Niby opowieść o trwaniu przy wartościach i dzielności. Ale te postawy tak pięknie opisane, przekonujące, z mocnymi, zapadającymi w pamięć wypowiedziami. Niby nic wielkiego, a piękne. "Andromacha": 8/10. Wdowa po Hektorze - Andromacha zostaje branką Neoptolemosa - syna Achillesa - i matką jego syna; potem jednak Neoptolemos żeni się z Hermioną - córką Menelaosa, która nienawidzi Andromachy. Obwinia Andromachę o swoją bezpłodność i oskarża o dążenie do zabójstwa. W efekcie sama z Menelaosem chce zabić Andromachę i jej syna, którą ratuje przybycie Peleusa - dziada Neoptolemosa (i męża bogini Tetydy). Menelaos wychodzi tu trochę na tchórza - zresztą wg mnie w "Iliadzie" też nigdy wielkim bohaterem nie był. Pojawia się Orestes, który (znowu) spełnia ważną, pozytywną, choć trudną rolę. A w sumie pozytywne zakończenie jest dziełem Tetydy. "Oszalały Herakles": 8/10. Bardzo mocne 8, bo to jest wręcz modelowa tragedia grecka: dużo akcji, dramatyzmu, emocji, ale też filozofii i greckiej wizji świata (rola bogów, przeznaczenia, brak pewności co do trwałości szczęścia itd.). Już wydaje się, że Herakles uratował swoich trzech synków, ale nadchodzi zemsta Hery… świetne, polecam każdemu na początek przygody z greckim teatrem. "Trojanki": 5/10. A to polecam gorąco - dla wroga. Zaskakująco słabe: statyczne, bez dynamiki, za to z masą powtórzeń. W zasadzie nie ma tu ani wciągających wydarzeń, skłaniających do refleksji postaw, pięknych myśli czy scen. Smutny koniec pierwszego tomu. A więc razem: 7,7, czyli dajemy 8.