Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Sztuka. Sztuka? Tematyka zdjęć artystycznych, które przedstawiają nagie dzieci zainteresowała mnie od razu, bo lubię dzieła sztuki trudne i niejednoznaczne. Pomyślałam sobie, iż z racji miłości jaką darzę artystów, powinnam przeczytać ową pozycję i tak też zrobiłam. Niestety, akcja toczy się powoli, a przy tym nie ma w niej odpowiedniej dawki nostalgii, która pomogłaby mi to znieść. W trakcie czytania książki nawiedzają nas fakty zaczerpnięte prosto z historii sztuki, ale z racji wykształcenia, stanowiło to dla mnie pewnego rodzaju ciekawostkę ( albo jak to woli powtórkę materiału). Jeśli jednak ktoś sztuką nie interesuje się wcale i nie obchodzi go, co łączy Van Gogha z Gauguin, to może poczuć ciężkość powiek i mrowienie w dłoniach, będące znakiem zniecierpliwienia. Autorka kilkukrotnie rozpisuje się na tematy teoretyczne, co spowalnia ciąg zdarzeń i szczerze powiedziawszy, nie wnosi nic nowego. W trakcie czytania brakowało mi również tej cienkiej nitki, jaka zazwyczaj tworzy się w trakcie zagłębiania się w książkę i łączy mnie z jej wnętrzem - czegoś tutaj brakowało. Temat zdjęć przedstawiających dwie dziewczynki został sprowadzony do poziomu rozterek głównej bohaterki, dorosłej już kobiety, która nie potrafi poradzić sobie z tym, kim jest i czego pragnie. Jej poszukiwania zwieńczone są bezsensownym odkryciem, które wywołuje u mnie tylko fizyczną reakcję - uniesienie brwi w chwili pełnej konsternacji. To doskonały temat, który nie został wyczerpany, albo po prostu autorka nie wiedziała, jak go rozwinąć w sposób interesujący dla czytelnika. Piękny tytuł i interesująca okładka okazały się tym razem wabikiem, który złapał mnie w sidła rozczarowania.