Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bardzo lubię takie książki. W takim klimacie. W takiej optyce. W takim zimnie. Lubię bohaterów, którzy są ciekawi, nie jednowymiarowi, uparci wbrew całemu światu, a niekiedy i sobie samym. Lubię dobrze rozpisany wątek kryminalny. Wątek, który zaskakuje i zaciekawia. W którym nic nie jest oczywiste, a bohaterowie mają własny rozum, który sprawia, że w odpowiednim momencie potrafią wziąć sprawy we własne ręce, a nie podążać ślepo za wytycznymi. Historia Cardinala, prowadzona przez niego sprawa, przeszłość która podąża za bohaterem niemal krok w krok, spełniają listę moich „lubię”. Jest więc i ciekawie i interesująco, bywa dramatycznie, niekiedy okrutnie. Niekiedy ciężko zrozumieć motywację bohaterów, ale wciągnięci w wir historii podążamy za nimi niemal bezkrytycznie. Czterdzieści słów rozpaczy to nie tylko kryminał. To książka po lekturze której pozostaje coś więcej niż ogólne wrażenia. Poukładane wartości, zasady wkradają się mimochodem do głowy czytelnika, znajdują tam swoje miejsce. Nie sposób nie polubić głównych bohaterów, tak więc i ja ich polubiłam. I gdyby nie brak dostępu do kolejnych części, czytałabym już kolejne historie. Jest coś magicznego w tym zimnie, ludziach, którym zależy, miłości do rodziny, odpowiedzialności, ale również w zwykłych ludzkich błędach do których czasami tak trudno się przyznać, a które zdarzają się każdemu. Jednak z drugiej strony ktoś mógłby powiedzieć, że to taka zwyczajna powieść kryminalna. I jest w tym racja. To zwyczajna powieść. Bardzo dobra, choć zwyczajna. Mam nadzieję, że kolejne części będą równie udane, równie ciekawe i wniosą w moją czytelniczo kryminalną duszę równie wiele emocji, ale nie tylko. Polecam z całego serca.