Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przygody przeżyte przez Piotrka i Kasię są niesamowite i godne pozazdroszczenia, jednak czytając książkę odnosi się wrażenie, że im dłużej jeżdżą na koncerty, tym ostrzej dążą do celu (wypychając filigranowe fanki z Japonii byle tylko znaleźć się za wszelką cenę przy barierkach) oraz że mają coraz bardziej roszczeniowe podejście do tego, co im się należy na koncertach (kolejne pałeczki Larsa, bo przecież żadnemu innemu fanowi przy barierkach nie może się poszczęścić). Momentami odnosi się również wrażenie pewnej monotonii związanej z koncertami - nie sądzę, żeby tak było (koncerty Mety monotonne? Niemożliwe!),ale jednak takie przesłanie momentami bije z opowieści. Przygody świetne, może jednak struktura książki powinna być trochę inna.