Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Wszyscy w długim szli szeregu, By Północny odkryć Biegun. Więc na przedzie kroczył Krzyś, Za nim Królik, potem Miś. A za Misiem szedł Prosiaczek, Co wełniany wziął serdaczek. Gardząc wręcz niebezpieczeństwem Kangurzyca szła z Maleństwem. Osioł, Sowa Przemądrzała, Wykształcona i bywała, A na końcu - cała klika Krewnych-i-znajomych Królika”. W ramach podjętego na ten rok osobistego zobowiązania, każdego miesiąca będę czytać jedną książkę dla dzieci. Zaczęłam od tej, którą kocham miłością szczerą i dozgonną, (a „miłość jest wtedy...kiedy kogoś lubimy...za bardzo”). Książkę, która całkowicie i bez reszty wypełnia oba przedsionki i obie komory serca, i która nadaje się dla dzieci w każdym, ale to w absolutnie KAŻDYM! wieku. Ta miłość nie jest jednak tak zupełnie bezwarunkowa. Warunek: musi to być przekład Ireny Tuwim. Dla mnie niezastępowalny i wręcz kultowy (tak, tak, wiem…, ale zdania i tak nie zmienię). Irena Tuwim, młodsza siostra Juliana, dokonała tłumaczenia w 1938. W tym samym roku jej brat napisał nieśmiertelną „Rzepkę”. I śmiem twierdzić, że mógł zainspirować się niefortunną dla Kubusia Puchatka przygodą, kiedy to Miś o Bardzo Małym Rozumku nasycił się w gościnie u Królika tak bardzo [„Królik zapytał: - Co wolisz, miód czy marmoladę do chleba? (...) - Jedno i drugie. - I zaraz potem, żeby nie wydać się żarłokiem, dodał: - Ale po co jeszcze chleb, Króliku?”], no więc objadł się tak bardzo, że wypełnił sobą drzwi wejściowe i utknął w nich na cały tydzień! „A pod koniec tygodnia Krzyś powiedział: - Już! Po czym złapał Puchatka za przednie łapki, Królik złapał Krzysia, a wszyscy krewni-i-znajomi Królika - Królika i zaczęli ciągnąć, ciągnąć, ciągnąć z całych sił...", Na koniec wszyscy "fiknęli koziołka w tył i wywalili się jedni na drugich...”. Czy to nie przypomina historii, w której „zasadził dziadek rzepkę w ogrodzie”? Przepiękna książka! Pogodna, przyjazna i bardzo, bardzo mądra. Puchatku? Chciałam się tylko upewnić, że jesteś… :)