Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ooo, bardzo, bardzo mi się podobała! Siadając do niej, przeczytałam, że to kontynuacja Diabląt z Hallstead Hall ale absolutnie nie trzeba znać części o Diablętach, bo ta może być osobną pozycją. Jest tu tylko kilka mało ważnych wzmiankach na temat postaci z Diabląt. Pierce mając osiem lat zostaje odrzucony przez rodziców i oddany pod opiekę rodziny matki. Nigdy nie pogodził się z tym, co zrobili rodzice - zwłaszcza matka, którą kochał i to właśnie ją obwinia za wszystko. Uważa, że wyszła za mąż dla pieniędzy odtrącając jego. Jako dorosły mężczyzna przywdziewa maskę nieczułego hulaki i rozpustnika wewnątrz czując się wciąż samotny, skrzywdzony i pełen bólu. Pewnego dnia dostaje list od Camilli - damy do towarzystwa matki, gdzie dziewczyna pisze, że matka jest śmiertelnie chora. Pierce szybko przyjeżdża, a tu okazuje się, że matka cieszy się zdrowiem, a list to podstęp ze strony Camilli. Camilla nie mogła patrzeć na trwający smutek i ból hrabiny po stracie syna. Pierce pełen wściekłości chce wyjechać ale decyduje się zostać na obiedzie z matką, jeżeli wieczorem Camilla przyjdzie do pokoju go zabawiać. Nie dochodzi do żadnych intymnych chwil, ponieważ Camilla jest zbyt porządną kobietą. Każdego dnia Pierce obiecuje sobie, że wyjedzie ale wciąż jakoś nie może - coraz bardziej pożąda Camilli, a i on nie jest jej obojętny, do tego poznaje sześcioletniego synka Camilli.... Wciąż jednak myśli o przeszłości, bólu ale momentami zaczynał rozważać różne aspekty odtrącenia w dzieciństwie. Cała książka powiedziałabym mroczna, a na jej stronach znajdują wszystkie uczucia - miłość, pożądanie i namiętność, a jednocześnie dużo bólu, goryczy i ciągłej samotności i to wśród całej trójki bohaterów. Przyznam, że bardzo mnie wzruszyła ta historia, przeczytałam w ciągu dwóch dni i może jeszcze wrócę - gorąco, gorąco polecam!