Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Sabina Skopińska Żganie w boku i krople dziewięciorakie Pamiętnik, Sabina Skopińska była koleżanką po fachu Zofii Karaś autorki wcześniej przeczytanego przeze mnie Pamiętnika Wcierki rtęciowe i obcęgi, chociaż zapewne nigdy się nie poznały. Swój pamiętnik prowadzi dużo poważniej niż doktorka Karaś, nie ma takiego poczucia humoru jak jej koleżanka. Jest za to umysłem bardziej analitycznym, leczy nie tylko pacjentów, ale obserwuje również poczynania Ubezpieczalni, bo jako lekarz nie prowadzący prywatnej praktyki a leczący pacjentów ubezpieczonych, przepracowała dwanaście lat. W przeciwieństwie do Zofii Karaś opisuje również swoją sytuację rodzinną, materialną, konieczność przeprowadzek w poszukiwaniu pracy, bo kończąc Uniwersytet Warszawski, po praktyce w Szpitalu Dzieciątka Jezus, musiała wyjechać do pracy w Poznańskiem. Najpierw w Starołęce, potem natomiast w Poznaniu, by po latach wrócić w końcu na praktykę do Warszawy. Dało to jej szersze spojrzenie na system lecznictwa, bo kiedy zaczynała pracę na ziemiach byłego zaboru pruskie go obowiązywał w Kasie Chorych inny system niż w byłym zaborze pruskim. Dzieli się również swoim zdaniem na temat innych lekarzy, zauważa również pogoń niektórych za zarobkiem. Oczywiście i tutaj nie brakuje różnych przypadków medycznych, ciężkiej pracy wiążącej się również z koniecznością dojazdu do pacjenta. "Najgorzej oczywiście było z "zajstrzykami". Każdy "zajstrzyk" według miejscowych wierzeń skracał życie o rok lub dwa. Wezwano mnie kiedyś do chorej, która była w agonii z powodu raka żołądka. Wiła się ona z powodu wprost nieludzkich cierpień. Wstrzyknęłam jej morfinę i środek nasercowy. Chora w dwa dni po tym umarła. Oczywiście wszyscy zgodnie orzekli, że przyczyną śmierci były owe "zajstrzyki." Ówczesnych pacjentów przerażały również tabletki, proszki uznawali za truciznę. Najchętniej wszystko wcieraliby w siebie, stosując zewnętrznie. Tu nie jest tak zabawnie, ani też sarkastycznie, mniej jest celnych puent i komentarzy. Autorka stara się natomiast analizować system lecznictwa, zastanawia się nad koniecznymi reformami, potrzebnymi lekarzom a także pacjentom, widzi również niechęć ludności wiejskiej do wszelakich przemian. Takie spojrzenie powoduje jednak, że obie panie świetnie się uzupełniają, a tak lubianych przez czytelników zaskakujących przypadków medycznych, ponownie nie brakuje.