Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po tę książkę sięgnęłam ze względu na obóz Theresienstadt, o którym wcześniej nie słyszałam. Wcześniej nie czytałam recenzji, czego serdecznie żałuję. Może to powstrzymałoby mnie przed przeczytaniem, albo nie byłabym aż tak zawiedziona. Bo byłam. Ogromnie. Ta pozycja opowiada o wybitnych muzykach zamkniętych za bramą getta, czy też obozu koncentracyjnego, Theresienstadt. Ze względu na to, że o tym miejscu nigdy wcześniej nie słyszałam, nie potrafiłam zwrócić uwagi, czy nie pomylono jakiś szczegółów historycznych. Otto Zucker wpada na pomysł, aby zorganizować koncerty i w ten sposób ratować więźniów. Wydawało mi się, że będzie to na pierwszym planie, ale po jakimś czasie autor chyba zmienił zdanie i cały ten projekt stał się jedynie dodatkiem do życia Hansa Krasy i żony komendanta, Elisabeth. Autor bardzo często wplątuje profesjonalne sformułowania dotyczące muzyki. Chociaż rozumiem, że jest to tytuł o kompozytorach, to jednak uważam, że przydałyby się przypisy, gdyż w wielu przypadkach nie miałam pojęcia, o czym mówią bohaterowie. Przedstawienie obozu było co najmniej niewystarczające. Po kilkudziesięciu stronach czytelnik może odnieść wrażenie, że czyta o jakimś miejscu, gdzie więźniowie przyjechali wypocząć, dlatego autor w bardzo nachalny sposób próbuje przedstawić, że wcale nie to miał na myśli. Podczas rozmowy dwóch bohaterów jeden tłumaczył drugiemu, jak wygląda życie w Theresienstadt, choć obaj są tam już długo. Później „piekło” opisane przez pana Xaviera w ogóle nie miało odwzorowania na kartach opowieści. Autor książki rzuca nazwiskami od samego początku, co było bardzo uciążliwe. Ciężko było mi się połapać, kto jest kim, ale gdzieś na środku książki mi się udało. Co nie zmienia faktu, że na końcu, gdzie pan Xavier chciał domknąć wszystkie wątki, ponownie nitki się poplątały i nie miałam pewności, czy postać, o której właśnie czytam jest tą, o której myślę. Ilość postaci jednak nie była w stanie zmienić faktu, iż każda z nich była albo nudna i szara, albo tak odpychająca, że do żadnej z nich nie mogłam zapałać sympatią. W ogóle nie byłam zachęcona do poznawania ich historii. Autor prawdopodobnie próbował jakoś ich ratować, ale wprowadzenie długich monologów o filozoficznym zabarwieniu było tak nienaturalne i nużące, że miałam ochotę je pomijać. Tak naprawdę w połowie książki wydarzenia, które spotykały Elisabeth i Hansa wcale mnie nie interesowały, nie skłaniały do kibicowania im. W dodatku zakończenie ich relacji było bardzo przewidywalne i mało zaskakujące. Muszę poświęcić trochę czasu na wątek romansu głównej bohaterki z Josefem Mengele. Wprowadzenie nazisty we śnie było obrzydliwe i wulgarne. Ociekało nienawiścią i tanim erotyzmem. Choć potrafię zrozumieć uczucia autora do doktora, można było to lepiej przedstawić i nie bić tak po głowie. Ten fragment przepełnił mnie takim obrzydzeniem, że musiałam odłożyć książkę na jakiś czas. Ich spotkanie podczas kolacji było bardzo nudzące i tylko czekałam, aż się skończy. Odnosiłam wrażenie, że autor próbował jakoś zapchać strony opisując dania i ich degustację. Tak samo czułam się przy długich opisach pogody, które można byłoby dużo łatwiej opisać. Nawet w jednym lub dwóch zadaniach, a w jednym akapicie. Zbliżenie Josefa i Elisabeth było jeszcze bardziej wulgarne i odrzucające, niż sen kobiety wcześniej przeze mnie wspomniany. W tym momencie miałam ochotę zamknąć książkę i gdzieś ją wyrzucić. Sam Mengele zostaje wspomniany jeszcze kilka razy, w tym, kiedy bohaterka tłumaczy Hansowi, że był jej kochankiem. Na końcu znów się pojawia, ale ten wątek nigdy nie zostaje rozwiązany. Sam Krasa nie ma ani jednej myśli o doktorze, nawet nie rozmawiają. Podsumowując: ten wątek był niebywale obrzydliwy, wulgarny i niepotrzebny. Myślę, że udało mi się uwzględnić wszystko, co nie pasowało mi podczas zapoznawania się z tą lekturą. Dziękuję za zapoznanie się z opinią i życzę miłego dnia.