Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Któryś raz z kolei, całkiem nieświadomie, rozpoczęłam poznawanie trylogii od ostatniego tomu. Jest to stąpanie po kruchym lodzie, więc kiedyś musiałam się poślizgnąć. I o tym własnie zaraz. Babette, dziennikarka, zdobywa materiały na temat działalności mafii we Francji. W obliczu zagrożenia rosi o pomoc byłego policjanta, Fabia, na którym zbiry się mszczą krok po kroku. Brzmi jak materiał na dobrą akcję? Brzmi - a jednak takowej nie ma. Fabułą zaciekawiła mnie ze względu na to, że sama studiuję dziennikarstwo i marzy mi się owocna praca w zawodzie. A tutaj jedyny zawód, jaki mnie czekał, to zawód w znaczeniu rozczarowania. Jeśli fabuła mnie nie zadowoliła, to ratunku mogłam szukać w bohaterach. Niestety - wspomniana dziennikarka naiwna, trochę infantylna, miotająca się sama ze sobą. Fabio z kolei to nieuleczalny romantyk, który przechodzi fascynację trzema kobietami naraz, w tym jedną z przeszłości. Wydaje mu się, że jest sprytniejszy od wszystkich, aczkolwiek w mojej ocenie jest to wrażenie mylne. Jedynym, co tę książkę broni, są pojawiające się przemyślenia a propo trudnych relacji międzyludzkich, znaczenia miłości i przyjaźni w życiu człowieka, dokuczliwej samotności czy poczuciu nieszczęścia i niespełnienia. Nie ma tego jednak na tyle dużo, by ocenić na więcej. Niewykorzystany potencjał fabularny. Szkoda, bo nie będę tęsknić.